η ανθρώπινη φύση και η συμπεριφορά...

δεν υπάρχει ανθρώπινη φύση αλλά υπάρχει ανθρώπινη συμπεριφορά... Ολοι γεννιόμαστε το ίδιο, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί από την γέννηση τους... η κακία , το μίσος , η απληστία ο φθόνος η ζήλια, η ανηθικότητα και όλα τα χαρακτηριστικά που αμαυρώνουν την έννοια άνθρωπος δημιουργούνται από το περιβάλλον στο οποίο ζει και μεγαλώνει ο καθένας μας...Αν δεν έχω δει δεν έχω ζήσει ποτέ την κακία και το μίσος..πως μπορώ να μισήσω κάποιον?..η να νιώσω κακία?.. αφού δεν ξέρω τι είναι...το μαθαίνω βέβαια στην πορεία....

Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται το ίδιο αλλά στην πορεία της ζωής τους μέσα από τις συνθήκες διαβίωσης τους εξελίσσονται σε κάτι καλύτερο ή κάτι χειρότερο.

Η ζωή μας δεν θα έπρεπε να είναι μια συνεχής μάχη μία συνεχή αντίθεση , να είναι τόσο μίζερη...Πως τα καταφέραμε και φτάσαμε στα άκρα?...ένα σκαλί πριν το τελευταίο..?...Μας λείπει η ελπίδα..?.. μας λείπει η θέληση..?

Ομως η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και δεν αλλάζει .., όπως και να βλέπουμε εμείς τα πράγματα..ή μηπως μπορεί να αλλάξει?....

Να ζεις μαζί σου....

Να ζεις όπως εσύ αισθάνεσαι όμορφα, γαλήνια και ευτυχισμένος με τον τρόπο σου...
Ζεις εδώ που ζεις με το τρόπο που ζεις γιατί εσύ το επέλεξες..απλά δεν το θυμάσαι..
Εσυ επέλεξες τον κόσμο σου ,τους γονείς σου, τις συναναστροφές σου, το χρόνο σου, το πως θα μεγαλώσεις και θα ωριμάσεις...
Ο τρόπος είναι το αποτέλεσμα της δικής σου θέλησης...ότι ζεις το ζεις γιατί έτσι διδάσκεις τον εαυτό σου να φτάσει στην αρμονία τόσο μέσα σου όσο και με ότι σε περιβάλλει...
Ο Αρχιτέκτονας εσύ μα και ο οικοδόμος...Είσαι πάντα στο σημείο που διάλεξες να είσαι και σε διδάσκεις τα μαθήματα που επέλεξες να ακολουθήσεις για να βρεις την γαλήνη της ψυχής σου κάποια μέρα....

Καιρός για προσωπική περισυλλογή.???

Μήπως έφτασε ο καιρός να αλλάξουμε τα δεδομένα μας ..?...έχουμε παρασυρθεί σε μια ξέφρενη κούρσα καταστροφής πρώτα από όλα του εαυτού μας και μετά όσων μας περιβάλλουν...Μηπως έφτασε ο καιρός να κοιτάξουμε όλα αυτά που έχουν σημασία στη ζωή μας και να σταματήσουμε να έχουμε την προσοχή μας στραμμένη εκεί που μας δείχνουν οι άλλοι?....Παγιδευτήκαμε από όμορφα λόγια , λαμπερά πράγματα, υποσχέσεις, εύκολες λύσεις, και το μυαλό μας έχει αποχαυνωθεί από τα υλικά αγαθά που πιστέψαμε ότι θα μας φέρουν την ευτυχία.

Οι 24 ώρες της ημέρας δεν μας φτάνουν πια για όλα όσα έχουμε στο μυαλό μας, γυροφέρνουν μέσα μας ρόλοι, επιθυμίες πρέπει ,παρορμήσεις και ενώ παλεύουμε για μια καλύτερη ζωή απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον στόχο μας.....

Τρέχουμε συνεχώς ξοδεύοντας την πολύτιμη ενέργεια μας επιθυμώντας όλο και περισσότερα και γεμίζοντας το μυαλό μας με περιττά πράγματα....Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η μνήμη του τηλεφώνου μας να χωράει όλο και περισσότερους ανθρώπους ενώ εμείς να έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία......

Ζούμε σε μία πραγματικότητα που μας βρίσκει φοβισμένους, μπερδεμένους και ανήμπορους...Φορτώσαμε τη ζωή μας με τοσα άγχη με τόσα περιττά βάρη..... Καιρός είναι να κάνουμε λίγο πίσω να σταματήσουμε να τρέχουμε ξέφρενα και να δούμε όλη την εικόνα από απόσταση..... να επαναπροσδιόρισουμε τους εαυτούς μας ...

Να σταματήσουμε πια να κοιτάμε εκεί που μας δείχνουν οι άλλοι...να κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας.......και να δούμε εμεις τα σημαντικά τη ζωή μας και στον κόσμο μας να αναλογιστούμε το τι έχουμε κάνει και να επιλέξουμε : το τι θα κρατήσουμε , τι θα υπερασπιστούμε τι θα μεταμορφώσουμε και τι θα ξεθάψουμε ..Ας σταματήσουμε για λίγο την τρελή κούρσα και ας ασχοληθούμε με τα μικρα πράγματα γύρω μας , αυτά που τα θεωρούμε ως δεδομένα και ας δούμε τη ζωή μέσα από μία άλλη ματιά τη Δική μας ξεχνόνατς για λίγο την πολύπλοκη ανθρώπινη φύση μας ...έχοντας σαν οδηγό αυτή τη φορά την απλότητα....

Ας χτίσουμε βήμα- βήμα τη φορά χωρίς βιασύνες και απερισκεψία χωρίς να νιώθουμε ότι ο χρόνος μας απειλεί .... και να βρούμε το δρόμο που θα περπατήσουν τα παιδιά μας αύριο..Να μπορέσουμε να πιστέψουμε ξανά σε εμάς...Στους κύκλους της ζωής πάντα ένας κλείνει και ένας άλλος ανοίγει ...ας μην βιαστούμε αυτή τη φορά να διαλέξουμε το που θα πάμε και τι όνειρα θα κάνουμε....ας σκεφτούμε προσεκτικά γιατί τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα....

για ποιο πράγμα μιλάς?

Για ποίο πράγμα μου μιλάς αφού όλα γίνονται για το τίποτα.....

Γιατί να χρειαστεί να σπουδάσω? ?..μα για να χάσω χρόνια από τη ζωή μου(σκεφτόμουν) ...για να έρθουν καλύτερες μέρες στη ζωή σου!!! ...μου έλεγαν..

Γιατί να κάνω οικογένεια?...μα γιατί αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου!!! ..μου έλεγαν ...

Γιατί ρώταγα...επειδή έτσι είναι!! μου απαντούσαν!!!!

Και πέρασε η ζωή μου περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο, και εγώ πέρασα χωρίς να ξέρω τι σημαίνει ένα καλύτερο αύριο ... Αλήθεια τι να σημαίνει???? κάθε χρόνος της ζωής μου ήταν ένα κυνηγητό ατελείωτο...κι εκεί που νόμιζα ότι έφτασα κάπου ..έπρεπε να ξεκινάω πάλι από τη αρχή ...γιατί??....για το τίποτα...

Πολλά Ερωτηματικά και ερωτήματα...που χρόνο με το χρόνο γινόταν και περισσότερα..και οι απαντήσεις πουθενά ,.... οι αλήθειες στο δρόμο πάντα πολλές μα η πραγματικότητα μόνο μία, όσο κι αν ο καθένας μας την βλέπει διαφορετική....αυτή είναι εκεί!!! Ποια είναι , δεν έχω ιδέα.......????

Αποκτάς εμπειρίες από τα χρόνια και τα γεγονότα ..λένε ...ναι!! το λέω κι εγώ!! αλλά ποιο το όφελος ...όλες οι εμπειρίες που αποκτάς σε τι σου ωφελούν?.. άραγε ??? πέρα από το να κλείνεσαι στον εαυτό σου περισσότερο...να οχυρώνεσαι και να υψώνεις τοίχους στην καρδία και στην ζωή σου....ώστε να αμύνεσαι καλύτερα απέναντι στους "εχθρούς" σου .....

Και γιατί όλη η ζωή να είναι ένα παιχνίδι με κανόνες ?...γιατί δηλαδή να υπάρχουν τόσα στερεότυπα τόσα πρέπει και τόσα δεν πρέπει?....κανόνες γραφούμενοι και μη?...

τι θα γινόταν αν αντιστρέψουμε τα πάντα? .... Μαααα...θα διαλυθεί η κοινωνία!!!! θα πείτε

Σας αρέσει εσάς άραγε η κοινωνία μας?.....

Γιατί...?τόοσοιιι άλλοι τόσοιιιι κανόνες τυπικοί και άτυποι που όλοι μας έχουμε ακούσει και έχουν περάσει ασυναίσθητα και μη στο υποσεινήδητό μας και μας κυριεύουν και κυβερνούν τη ζωή μας?....Και που έχουμε τους κανόνες τι με αυτό ?...αφού λίγοι μόνο τους ακολουθούν και τους ασπάζονται.....

Η Ιστορία δείχνει ότι το μοντέλο της "κοινωνίας" δεν λειτουργεί...

Οσο πιο δίκαιοι οι κανόνες (δίκαιοι εννοώ ότι ισχύουν για όλους το ίδιο)τόσο περισσότερα παραθυράκια υπάρχουν για να τους παρακάμπτουμε.....

Είναι τόσο απλά τα πράγματα που χρειαζόμαστε στη ζωή μας για να είμαστε καλά.... και όμως από γενιά σε γενιά δυσκολεύουμε τόσο πολύ τα πράγματα που μας δίνουν την ευτυχία και τη χαρά. Δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε τον εαυτό μας ενώ " ξέρουμε" ή ' είμαστε ικανοί' , νομίζουμε, ...να διαχειριστούμε εκατομμύρια ανθρώπους και να επιβάλλουμε το "σωστό"?? .. Πόσο πολύ κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας...πως μας αρέσει να εθελοτυφλούμε!!!....

Έχουμε σταματήσει να βλέπουμε ψηλά , να βλέπουμε γύρω μας, και κοιτάμε μόνο με τα μάτια χαμηλά...

Λες και βασανίζουμε τον εαυτό μας για κάτι φοβερό που έχουμε κάνει, έχουμε ξεχάσει την απλότητα στη ζωή μας ξεχάσαμε να ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο γύρω μας.

Έχουμε ξεχάσει την καταγωγή μας?? και το τι σημαίνει άνθρωπος?....Αλήθεια τι να σημαίνει άνθρωπος?? δεν ξέρω πια ..... νομίζω ότι αν και όλοι μας ονομαζόμαστε άνθρωποι επειδή μοιάζουμε ,...... σαν τα δέντρα είμαστε κι εμείς, που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά μα άλλους καρπούς το καθένα..... γλυκό, πικρό , ξινό, στυφό, θανατηφόρο......

Φιλοσοφίες, και σκόρπιες σκέψεις ,και ερωτηματικά ....?????

....το καλύτερο ή το χειρότερο δεν το γνωρίζω .εικασίες και σκέψεις κάνω και ότι βγαίνει από μέσα μου....

κουράστηκα.............

Κουράστηκα πια να αναζητώ ΤΗΝ Ιθάκη μου....είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος...κι οσο επιμένω να περιμένω ή να ταξιδεύω ..τόσο αισθάνομαι να απομακρύνομαι απο τον προορισμό μου....

Η ζωή γλιστρά μέσα απο τα χέρια μου σαν νερό και χάνεται παίρνοντας μαζί της όλο μου το είναι και εγώ νιώθω ανήμπορη να αντιδράσω...και μένω να αναπολώ το παρελθόν και να το αναπλάθω στη φαντασία μου με διαφορετικά σκηνικά , κουστούμια και σενάριο...Κουράστηκα να προσπαθώ για ένα καλύτερο αύριο , κουράστηκα να ζω το σήμερα , κουράστηκα να βλέπω τα πάντα γύρω μου τόσο ερειπωμένα , κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια ,κουράστηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια...Κουράστηκα να δίνω συμβουλές, κουράστηκα να ακούω υποδείξεις, κουράστηκα να αντιστέκομαι,..κουράστηκα και να αφήνομαι...Κουράστηκα να βλέπω και να ακούω σκουπίδια, κουράστηκα να βλέπω θλιμμένα πρόσωπα, άρρωστους ανθρώπους στην ψυχή και στο σώμα.., Κουράστηκα να παίζω κρυφτό... Μία πάλη μέσα μου γίνεται μείνε-φύγε..,πάλεψε-αφήσου,..εσύ-οι άλλοι...πόσες φορές έχω πει το :"μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".....................................

δυσκολες αποφάσεις ή έλλειψη φαντασίας?

Ερχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που κοιτώντας το μέλλον μας δεν το βλέπουμε.., κοιτώντας πίσω στο παρελθόν μας..πάει ...έχει πιά περάσει και δεν το φτάνουμε....και μας μένει το τώρα! και μόνο το τώρα ..αυτό δηλαδή που πάντα είχαμε και αυτό που πάντα θα έχουμε.

Αυτό που μας ανήκει και μπορούμε να διαχειριστούμε ...και είναι τόσο λυπηρό....αλλά και τόσο υγιές συνάμα...

Γυρίζουμε σε ένα τροχό σαν τους δείκτες ενός ρολογιού και καρφωμένοι μέσα του δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από αυτό που μας επιτρέπεται!!!..... Όλα στη ζωή μας εκτυλίσσονται σαν έργο από βιβλίο και εμείς σαν καλοί ή κακοί ηθοποιοί υποδυόμαστε το ρόλο μας κάθε στιγμή.... Μια σκηνή θεάτρου που πάνω της παίζονται ταυτόχρονα πολλές θεατρικές πράξεις,..άλλες καλοπαιγμένες, με μπρίο και φαντασία και άλλες .....

Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για την ανθρώπινη φύση, τους χαρακτήρες , βιβλία και συζητήσεις στο γιατί να είμαστε έτσι όπως είμαστε τι φταίει και τι όχι....

Και αναρωτιεμαι γιατι τόσος πολύς κόπος , φαιά ουσία και διατριβές πάνω στο θεμα ΑΝΘΡΩΠΟς και Προσωπικότητα του?....Γιατί να θέλουμε πάντα να εκλογικεύουμε καταστάσεις , γιατί να προσπαθούμε τόσο πολύ να μας καταλάβουμε???Είμαστε τόσο λοιπόν εγωκετρικοί??...Ασχολούμαστε με το εγώ μας τόσο πολύ που δεν μας απολαμβάνουμε , δεν χαιρόμαστε ότι υπάρχει δίπλα μας και μπαίνουμε σε καλούπια και σε κατατάξεις άνευ σημασίας για να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα...!!

Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα και εάν υπάρχει κάποιος σκοπός στην ύπαρξη μου, δεν ξέρω ο πρώτος άνθρωπος ΠΩΣ γεννήθηκε και γιατί ,...δεν ξέρω αν υπάρχει θεός και πως είναι..., δεν ξέρω αν υπάρχει σκοπός στο ότι κάνω, δεν ξέρω αν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος..δεν ξέρω το μόνο που γνωρίζω καλά είναι ότι αυτό που κυβερνάει όλη την ανθρώπινη φυλή είναι ο φόβος της έλλειψης και τίποτα άλλο!!!!! είμαστε εμποτισμένοι όλοι μας μέσα στο φόβο και διαμορφώνουμε την ζωή μας σύμφωνα με αυτόν, αλλος λιγότερο , άλλος περισσότερο...

τι να πω και τι να πιστέψω ...τι?...

τι να πιστέψω? τι...σε ένα κόσμο που πάει προς στον αφανισμό κάθε ανθρωπιάς, ζώντας μέσα στην αθλιότητα καταδικασμένος από εμάς τους ίδιους...και τι να πω στα παιδιά για αυτό τον κόσμο που χάνεται ..αν όχι έχει χαθεί... κάθε ομορφιά του για χάρη του κέρδους ?...σε τι να πιστέψω?? σε σωτήρες?..ποιοι σωτήρες?? που όλοι θέλουν να καρπωθούν την ζωτική μας ενέργεια και να τη μετατρέψουν σε κέρδος και σε ποιο θεό??...ο μόνος θεός που υπάρχει είναι το χρήμα!!

Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου για να ζήσω μεγαλώνοντας την επόμενη γενιά που θα με αντικαταστήσει όταν η ώρα έρθει...και όλα οσα τους λέω είναι ενάντια σε όσα μαθαίνουν στα σχολεία τους ...στα σχολεία που μόνο σκοπό έχουν την τυποποιημένη και ειδική γνώση προκειμένου να γίνουν υπάκουοι και φοβισμένοι εργάτες του αύριο...

Δεν θέλω έναν κόσμο γεμάτο φόβο για τα παιδιά μου...θέλω έναν κόσμο ανθρωπιάς , χαράς και δημιουργίας γιατί δεν γεννηθήκαμε για να κάνουμε βήματα πίσω αλλά για να προχωράμε μπροστά...θέλω τα παιδιά μου να κοιτάνε ψηλά στα αστέρια και στο σύμπαν και όχι να περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι... θέλω να μπορούν να κοιμούνται κάνοντας όνειρα και όχι να έχουν εφιάλτες ....Δεν ξέρω τι και αν θα καταφέρω η θα καταφέρεις κάτι αλλά θα βάλω τα δυνατά μου με όποιο τρόπο μπορώ για να ζήσουν τα παιδιά μου σε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο...έχοντας επίγνωση ότι μπορεί το κάθε ένα του να κάνει τη διαφορά....

Ισως κάποια στιγμή εύχομαι να μπορέσουμε να καταλάβουμε όλοι μας ότι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο μας και ότι δεν είναι ουτοπία το να θέλω και να ονειρεύομαι ένα καλύτερο κόσμο , έναν φιλικό και δίκαιο πλανήτη ....

Ισως αν δούμε λίγο πιο μακριά... στο ΕΜΕΙΣ και στο τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε όλοι μαζί αλλάζοντας την συμπεριφορά του ο κάθε ένας από εμάς , τη νοοτροπία και τη στάση του, με την οποία μας έχουν διαποτίσει και εκπαιδεύσει να δεχόμαστε σαν τη μόνη πραγματικότητα....( μέσω του φόβου ή της βίας)....τότε ίσως οι επόμενες γενεές να φτίαξουν έναν κόσμο όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι εξ αρχής...........

Πολλές φορές....

Πολλές φορές δεν έχω λόγια να δώσω μορφή σε ότι σκέφτομαι παρά μόνο με εικόνες...εικόνες....

Πολλές φορές θέλω να πετάξω στην αρχή του χρόνου μου,.... και να δω το κόσμο απο την αρχή με τα δικά μου μάτια ....έτσι όπως θα τα έβλεπα αν είχα γεννηθεί τώρα.... χωρίς κάποιον να γεμίζει τον δικό ΜΟΥ κόσμο με τις δικές του εικόνες ,τη δική του ζωή, τα δικά του βάρη ,τα δικά του μαθήματα...τις δικές του χαρές και στεναχώριες.... , απαλλαγμένη... .ελεύθερη .....να ξαναζήσω από την αρχή ...σαν παιδί ....χωρίς ίχνος λογικής ....

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η λογική μας δεν είναι δική μας ...αλλά η λογική άλλων που μας διαποτίζει και μας στερεί να γευτούμε τη δική μας τη ζωή....

Πολλές φορές η λογική είναι το όνομα του φόβου.. ενός φόβου δανεικού, !!... και σε συντροφεύει μέχρι το τέλος ή...ώσπου να βρεις τη δύναμη να του αντισταθείς και να τον εξορίσεις.....

Πολλές φορές θα θελα να έπεφτα σε έναν ατέλειωτο ύπνο .....και όταν ξυπνήσω να ήταν όλα αλλιώτικα... να ξανάφτιαχνα το κόσμο μου από την αρχή!!! με το δικό μου πηλό και τα δικά μου χρώματα....

Πολλές φορές ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτα....όπως και τώρα.....και βλέπω όνειρα....που όνειρα θα μείνουν ....γιατί τα όνειρα πάντα είναι πέρα από κάθε λογική και κάθε συναίσθημα..και ο χρόνος τελειώνει ....

....μα ζούμε........ σε έναν κόσμο που και τα όνειρα τείνει να εξαφανίσει....... και αυτό που να μένει στο τέλος να είναι μια λογική που να βασίζεται μόνο στον βουβό φόβο...

Πάντα προσπαθώ να ισορροπώ σαν ακροβάτης στο δικό μου?... σκοινί ...

διαδρομες....

Κάθε διαδρομή έχει τα δικά της αξιοθέατα.Οσο δύσκολη κι αν είναι πάντα υπάρχει ένα παγκάκι που σε περιμένει να ξεκουραστείς για να συνεχίσεις το δρόμο σου......

Ολα εναλλάσσονται στη ζωή ...τα καλά και τα κακά....το σκοτάδι και το φως....

Και για κάθε βάσανο που μας περιμένει έχουμε φυλάξει μέσα την δύναμη να το ξεπεράσουμε...φτάνει να την αναζητήσουμε .....

Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη κι ας φαίνεται στην αρχή έτσι.....

Ολα λειτουργούν με ισορροπία σαν ζυγαριά ακριβείας....

Ψάξε μέσα σου και θα βρεις το αντίδοτο στα δηλητήρια της ζωής σου...ολα μέσα σου υπάρχουν ...και τα καλά και τα κακά......

Ο καθένας μας έχει το δικό του μονοπάτι να ακολουθήσει στη ζωή .....Δεν είναι οι άλλοι υπεύθυνοι γι αυτόν, αν και μερικές φορές βάζουν το δαχτυλάκι τους..., όμως τον κύριο λόγο τον έχει ο ίδιος!!

Αν η ψυχή μας φόραγε πάντα τα καλά της;...και καλωσόριζε τα ροζ όνειρά της....;

Αν τόσες φορές παρασυρόμενοι από το τραγούδι των σειρήνων δεν είχαμε χάσει την πορεία μας;...

Αν...αν ..δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε ξένα όνειρα;...

Αν όλα αυτά που γυάλιζαν στον δρόμο και τα μαζεύαμε με τόση αγάπη,..ξέραμε από την αρχή ότι δεν ήταν αυτό που φαίνοταν;...

Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή ...να μπαίνει ο κάθε κατατρεγμένος και να βρίσκει καταφύγιο;..και να να απομυζά την δική μας ζεστασία;...πάντα τους ληστές τους περνάγαμε για κατατρεγμένους....

Αν φοράγαμε στολές παραλλαγής ώστε να μας προστατεύαμε και να πετυχαίναμε στα σίγουρα;....

Ομως όχι εμείς θα χαρίζαμε και το τελευταίο μας νόμισμα σε κάποιον επειδή.....επειδή μας άρεσε το χαμόγελό του......

ΑΧΧΧ...αυτές οι λάθος εκτιμήσεις μας.....η περίσσια γεναιοδωρία μας.....Αχ ..εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας , την ψυχή μας ...το σπίτι μας καταφύγιο για τον κάθε έναν περαστικό...σαν πανδοχείο γίναμε ......

Αν υψώναμε τον τοίχο μας ψηλότερα για να μας προστατεύσουμε...

αχ...αν ήταν όλα αλλιώς;.....

Μα τότε.... δεν θα είχαμε κερδίσει ένα παράθυρο στον κόσμο της ψυχής μας, δεν θα μαθαίναμε την σοφία της ζωής ,...δεν θα είχαμε γεμίσει την ψυχή μας με όλα τα υπέροχα συναισθήματα, εμπειρίες...δημιουργικότητα...και αυτογνωσία......!!!

Ολοι μας κάνουμε λάθη και μάλιστα οσο πιο έξυπνος είσαι τόσο περισσότερα λάθη κάνεις.....

Οι ύπουλοι και πονηροί τα καταφέρνουν καλύτερα και κρύβονται σαν αγρίμια καραδοκώντας το θήραμα τους...

Υπάρχουν τόσοι πολλοί που περπατούν σε γυάλινες ψυχές με άρβυλα....

όμως μην παραδόσεις τα όνειρα σου,..μην τα προδώσεις ...στην επόμενη στροφή το τοπίο θα αλλάξει...και όσο περισσότερο θα πέφτεις...θα βλέπεις πιο εύκολα τις παγίδες και θα σηκώνεσαι πιο ανάλαφρος....θα μπορείς να διακρίνεις ευκολότερα το μονοπάτι σου και να μην το χάνεις από τα μάτια σου...δεν θα χάνεσαι ..δεν θα βρίσκεσαι σε δίλημα αλλα ίσα ισα ο δρόμος σου θα ναι πιο ξεκάθαρος σε κάθε βήμα που θα κάνεις......!

Αν και κάποιες φορές εκεί που ανοίγεται μια πόρτα μπροστά σου ...ξαφνικά υψώνεται ένα τείχος... δεν υψώνεται για να μας αποθαρρύνει. ..ισα ισα είναι για να μας δείξει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο..και σκαρφαλώνουμε περνάμε......

Δίνε αγάπη και συμπόνοια στους συνοδοιπόρους σου αλλά μην ξεχνάς να περιφρουρείς το μονοπάτι σου από τα ζιζάνια και τα αρπακτικά που θα έρθουν.... κοίτα μέσα σου εκεί υπάρχει όλη η σοφία και οι λύσεις σε όλες σου τις απορίες ...τους φόβους...

Οσο για τον έρωτα τι να πω...είναι τα κέρινα φτερά της ψυχής μας...Αξίζει όμως κι ας λιώσουν..έχεις πετάξει τόσο ψηλά με αυτά τα φτερά σε τέτοια ύψη..έστω και για λίγο...Τον έρωτα τον έπλασε ο θεός για να μας κάνει ένα δώρο......

Παντοδύναμα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι...τόσο εύθραυστοι επιφανειακά αλλά τόσο παντοδύναμοι συνάμα....ικανοί για τα μεγαλύτερα μεγαλεία ..αλλά και για τις μεγαλύτερες καταστροφές......

(σκέψεις πάνω σε γραφούμενα αλλων και δικά μου εξάλλου όλα έχουν γραφεί και ειπωθεί με η μελωδία αλλάζει κάθε φορά)

Μερικά πράγματα........

1.Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να πεις στους φίλους σου άλλα που δεν μπορείς να πεις και πράγματα που ούτε στον εαυτό σου δεν τολμάς να ομολογήσεις.....

2.Σκοτώσαμε τους θεούς που οι ίδιοι δημιουργήσαμε , αγιοποιήσαμε μετά τις διάφορες διάνοιες ,καλλιτέχνες και δασκάλους του κόσμου μας και στις μέρες μας θεοποιήσαμε "το χρήμα" και άγιος αυτού η "σάρκα"...

3.Μεταμφιέζουμε την αδυναμία μας σε νόμους , ηθικές διδαχές, ζούμε μέσα στο φόβο ανήμποροι .

4. αν απαλλαγούμε από το φόβο θα απαλλαγούμε από ότι μας βαραίνει και θα είμαστε κύριοι της μοίρας μας

5.δεν υπάρχει το χθες δεν υπάρχει το αύριο

6. η απληστία του χρόνου είναι αιώνια.ο χρόνος πάντα θα υπάρχει εμείς όχι

7. κανείς δεν μπορεί να σου πει το πως θα ζήσεις , πρέπει το σχέδιο να το σχεδιάσεις εσύ .Εύχομαι να σαι καλός ζωγράφος...

8.Τι θα γινόταν αν παθαίναμε αμνησία και ξεχνάγαμε την ηλικία μας? θα ήμασταν πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για κάποια πραγματα?

9.το καθήκον και η αφοσιώση είναι κουρτίνες που κρυβόμαστε πίσω τους.

10. η αγάπη του εαυτού μας είναι το υπέρτατο καθήκον μας

11.Μόνο αν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε και να ζήσουμε με την μοναχικότητα μας θα μπορέσουμε να σχετιστούμε πλήρως με κάποιον αλλον.Αν δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε έναν γάμο τότε ο γάμος αυτός είναι καταδικασμένος.

12.για να ζεις ομορφα μετέτρεψε το "ηταν να γινει έτσι" σε " έτσι το θέλησα"

13. Ειναι μεγάλο βάρος να μοιράζεσαι τα βάσανα σου με κάποιον άλλον.υπάρχει ανταπόδωση.

14.η μοναδική πραγματική αλήθεια είναι εκείνη που ανακαλύπτουμε μόνοι μας

αυτα είπαν και λέω............

ΠΆΕΙ ΚΑΙΡΌΣ...

Ανάλωνα τόσα χρόνια τον πολύτιμο χρόνο μου σε ανούσια πράγματα σε σκέψεις και ασημαντότητες ώσπου πια οι λεωφόροι του μυαλού που ήταν φτιαγμένες για μεγαλειώδη πράγματα να κλείσουν σχεδόν από τα σκουπίδια και να έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση ότι κάποτε έκανα μεγάλες σκέψεις...και το πρόβλημα δεν είναι ότι στεναχωριέμαι και δυσφορώ αλλά το ότι ανακαλύπτω ότι δυσφορώ για λάθος λόγους....ακόμη και τώρα..!Ο Χρόνος με παραμονεύει σαν κυνηγός , θέλει να με ξεγελάσει και κρύβομαι ,όλο κρύβομαι...

Το να μαι δυστυχισμένος και να το ξέρω είναι ένα πράγμα ,αλλά απογοητεύομαι γιατί συνήθως είμαι δυστυχής για λάθος λόγους...παραβλέπω την ουσία των πραγμάτων ηθελημένα...

Βλέπω ότι η ζωή μας είναι ένα διαγώνισμα χωρίς σωστες και λάθος απαντήσεις....Ο σκοπός μπορεί να είναι σωστός όμως πολλές φορες ο χορός μας είναι λάθος.....Μεσα από το χορό όμως μαθαίνεις τη ζωή και αν είσαι καλός μαθητής μαθαίνεις να χορεύεις σαν μπαλαρίνα και μέσα στο χρόνο, αφήνεις και το δικό σου αποτύπωμα με τις δικές σου δημιουργίες....

Γιατί πως μπορείς να δημιουργήσεις να δώσεις να αφήσεις στον κόσμο την δική σου σφραγίδα αν δεν είσαι ο ίδιος δημιουργός...?...

Μην επιτρέψεις η ζωή σου να είναι ένα ατύχημα και μόνο....αλλά κάνε την να αξίζει....γίνε δημιουργός...γιατί ο χρόνος είναι αμετάκλητος...η ζωή τελειώνει ...όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ύπαρξη μας είναι χωρίς νόημα και σκοπό δίχως αξία....

Ακόμη κι η σκέψη της αυτοκτονίας που ίσως περνά απο το μυαλό είναι μία παρηγοριά για ζουν και να λένε ότι είναι δική τους επιλογή αυτή η ζωή κι όχι ατύχημα......

Εμεις επινοούμε ότι σκεφτόμαστε κάθε στιγμή και αυτό και ζούμε....και ότι επινοούμε μπορούμε να το καταστρέψουμε και να το αντικαταστήσουμε με κάτι που μας ταιριάζει καλύτερα με κάτι που είναι ο εαυτός μας ....η αυθεντικότητα μας!

Είναι τόσο ανιαρό να ζεις με ασφάλεια και όχι μόνο ανιαρό αλλά και πολύ επικίνδυνο....

επικίνδυνο και ψυχοφθόρο γιατί πάντα ζεις με το φόβο ότι θα το χάσεις και....εξαντλήσαι στην προσπάθεια να διατηρήσεις την ασφάλεια σου τόσο πολύ....που κάποια στιγμή χάνεις τα πάντα δηλαδή ΕΣΕΝΑ...

Τι ευδαιμονία να εξερευνάς τους λαβύρινθους του μυαλού σου , τη ψυχή σου απαλλαγμένος από πρότυπα , από πρέπει .....και να βρίσκεις εσενα την ίδια σου την ουσία ....το νόημα σου, την ψυχή σου ,

Ερευνα πάντα απροσδόκητη, ευχάριστη, ή τρομακτική, κάποια μονοπάτια γνωστά και άλλα ξένα άλλα γεμάτα αγκάθια και απροσπέλαστα κι άλλα στρωμένα με γνωστά χρώματα κι αρώματα .....

Και πάντα παίρνεις όση αλήθεια μπορείς να αντέξεις!!!!

Ο Μόνος εχθρός μου.....

Η ζωή τόσο σύντομη σαν τη ζωή μιας πεταλούδας..... κι ο χρόνος που περνάει ο Μοναδικός μας εχθρός , ποτέ μα ποτέ κανένας άλλος.

Είναι ο μόνος υπεύθυνος για τα βάσανα μας τις ανησυχίες μας, τα πρέπει και τα θέλω μας....Στέκεται αδυσώπητος και μας τυλίγει .... μας κάνει να τον ξεχνάμε και να ελπίζουμε ,...να τον θεωρούμε γιατρειά και βάλσαμο και να λέμε ότι ότι το αύριο θα ναι πιο όμορφο ,..θα ναι καλύτερο....θα ..θα...θα...και ελπίζουμε ή παρακαλάμε πολλές φορές να περάσει το σήμερα και να έρθει ένα αύριο....

Πόση ζωή έχω χάσει έτσι....γιατί δεν κοίταζα γύρω μου ή καλύτερα γιατί κοίταγα και δεν έβλεπα.....γιατί?....Πέρασε τόσος καιρός για να καταλάβω......τον πραγματικό μου φταίχτη, φταίχτη των όλων. Ζούσα και ζω τη ζωή μου σαν αθάνατη.......όμως... το τικ..τακ..τικ..τακ... του ρολογιού πέρασε ύπουλα μέσα στο είναι μου.... τρύπωσε στο πιο κρυφό μέρος του μυαλού μου... και κρύφτηκε εκεί ....ώσπου κάποια στιγμή να μου αποκαλυφθεί και να κοιτάξω το χρόνο κατάματα ανήμπορη να αντιδράσω, να διορθώσω, να φτιάξω ή να γκρεμίσω,να αρχίσω ή να τελειώσω.....να μην ξέρω από που να αρχίσω....

Για αυτό και πια.....

Δεν βάζω τον εαυτό μου στη θέση κανενός και δεν υποθέτω γιατί με κανέναν άλλον δεν έχω το ίδιο σκεπτικό ή τις ίδιες εμπειρίες τα ίδια θέλω και μπορώ τα ίδια όνειρα το ίδιο παρελθόν....Ολα είναι θέμα αλλαγής νοητικού πλαισίου....

Υπάρχουν στιγμές που με γεμίζουν σκέψεις απόγνωσης αν και αγαπώ τη ζωή ,και αμφιβολίας, σκέψεις φυγής σαν να είμαι αιχμάλωτος και μετράω τις μέρες της ποινής μου , σκέψεις ότι έχω χάσει τον εαυτό μου , το σκοπό μου...το λόγο της ύπαρξης μου...έχω χάσει από τη ματιά μου τη σπίθα , τη ζωντάνια, με απασχολεί πολύ το ότι μεγαλώνω...και το κουβάρι του δικού μου χρόνου τελειώνει...κι εγώ έχω τόσα πράγματα ακόμη να κάνω.....δεν είναι ότι φοβάμαι το θάνατο αλλά φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να εκπληρώσω όλα μου τα όνειρα.....Αισθάνομαι πολλές φορές ότι χαράμισα τη ζωή μου υπακούοντας σε άλλους και όχι σε μένα...ότι η ζωή με ζούσε και όχι ότι τη ζούσα....

Ανέβηκα στην μια κορυφή.....αλλά από την κορυφή αυτή το μόνο που μπορώ να δω είναι το τοπίο της ζωής μου και το τι απλώνεται μπροστά μου.....Στα 40 σου νιώθεις κάποια πράγματα για τη ζωή διαφορετικά , που δεν τα γνωρίζεις στα 20 ή 25 σου....

Η απόγνωση............ του να γνωρίζεις είναι τρομαχτική, τρομαχτική και η αλήθεια γι αυτό πρέπει να παίρνεις την δόση που αντέχεις κάθε φορά....

Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον στην πραγματικότητα...ο ίδιος είναι που πρέπει να βρει το θάρρος και τη δύναμη να βοηθήσει τον εαυτό του να βρει την πορεία του ή να σπάσει τα δεσμά του...να είναι πρόθυμος να αναλάβει τον εαυτό του...να απομακρυνθεί από αυτόν για τον πλησιάσει και να τον αγαπήσει περισσότερο....να γίνει τυφλός για να μπορέσει να ξαναδεί ..Πολλά πράγματα που στο φώς της μέρας φαίνονται ακίνδυνα ..όμως το βράδυ σαν φαντάσματα μας κυνηγούν και γεμίζουν την ψυχή μας με τρόμο...!!!

Καθήκον μας είναι τι..?..να αποδεχτούμε τον εαυτό μας

και όχι να βρίσκουμε τρόπους για να γινόμαστε αρεστοί σε αυτούς που μας μαγνητίζουν να γίνουμε ανεξάρτητοι απο τις γνώμες των άλλων όσο σημαντικούς κι αν τους θεωρούμε...

φτάνεις ίσως ...στα 40 σου ή στα 50 σου ή ποτέ..?...για να το καταλάβεις αυτό ....να μην υποτάσσεσαι σε κανένα περαν του εαυτού σου.....και να γίνεις αυτός που είσαι στ αλήθεια ΕΣΥ!

κάπου... κάπου....

Κάπου κάπου σε θυμάμαι ...μία αμυδρή και θολή εικόνα πια η μορφή σου μέσα στο μυαλό μου...σαν τοπίο στην ομίχλη.....Εχω τόσα να σκεφτώ έχω τόσα να κάνω που δεν έχω χρόνο για σένα πια...ξεθώριασε η μορφή σου μέσα στην καθημερινότητα και μόνο κάπου κάπου σε θυμάμαι...

Ολα γύρω αλλάζουν βιαστικά .....χωρίς έλεος με προσπερνά η ζωή και ισα που προλαβαίνω να ρίξω μία κλεφτή ματιά πριν χαθεί από τα μάτια μου οριστικά...και εγώ έχω τόσα πολλά να κάνω τόσα να σκεφτώ δεν έχω πια τον χρόνο να αναπολώ στιγμές που πέρασαν δεν έχω πια τον χρόνο να σκέφτομαι ούτε το αύριο ...είναι πολύ μακρινό και είναι τόσα που περιμένουν να γίνουν....κι εσύ δεν μου κρατάς κακία ..έτσι? ...ξέρεις ότι υπάρχουν πολλά στραβά που πρέπει να διορθώσω πολλές ατέλειες ,πολλά μυστικά να ανακαλύψω και πολλά λάθη να διορθώσω...Οταν έρθει το τέλος του χρόνου θα βρεθούμε πάλι και θα ξεκινήσουμε απο΄την αρχή το ταξίδι μαζί...και δεν θα αφήσει ο ένας τον άλλον πίσω αυτή τη φορά θα ταξιδεύουμε και θα δημιουργούμε μαζί πλάι-πλάι, χέρι- χέρι ...όμως την άλλη φορά ...τώρα πρέπει να βιαστώ πάλι πρέπει να ξεκινήσω για αλλού ....έχω τόσα πράγματα να κάνω έχω τόσα στραβά να φτιάξω...θα σε περιμένω στο τέλος του χρόνου... στο υπόσχομαι!! ότι θα μαι εκεί όταν τελειώσει ο χρόνος....σ αγαπώ πολύ ξέρω ότι θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να προσέχεις το χαμόγελο και το δάκρυ σου .θα δεις.. ότι όλα θα πάνε μια χαρά θα τον ξαναφτιάξουμε τον κόσμο από την αρχή...

Αγάπη ?...

Μεταμόρφωση,... Δώρο,...Αναγέννηση,...Αλληλεγγύη,... Συντροφικότητα,...Αναζήτηση,...Μεγαλείο,... Συνύπαρξη...συγχώρεση...

λέξεις σκόρπιες στο χαρτί για να μας θυμίζουν κάτι κάτι...που υπήρχε κάποτε.....μια φορά κι έναν καιρό... διάχυτο στον αέρα, που μας δρόσιζε σαν θαλασσινό αεράκι ή μας ζέσταινε τις κρύες νύχτες της μοναξιάς μας...Τι να ναι αυτό?.....

Ενα αίνιγμα θα ναι το σημερινό γραφούμενο, μπας και θυμηθώ... θυμηθείς,...θυμηθούν....

λέξεις καθημερινού λεξιλογίου ναι!! μα συναισθήματα ξεχασμένα τώρα πια από όλους μας...που όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας και μας πονάνε.....

γιατί ενώ τα έχουμε παραμερίσει ,ξεχάσει ,παραμορφώσει,τα έχουμε εξιδανικεύσει τόσο πολύ πια ,...ώστε να μην μπορούμε να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε..να τα κάνουμε καθημερινότητα αλλά να τα γευόμαστε μέσα από γραπτά.... διηγήσεις άλλων...να τα ακούμε σαν ιστορίες από άλλους κόσμους..ουτοπικούς..όπως τις ιστορίες με τους δράκους και τα ξωτικά.....μας πονάνε όμως γιατί είναι στη φύση μας γιατί έτσι γεννηθήκαμε....

γεννηθήκαμε να αγαπάμε, η Αγάπη είναι στη φύση μας...

κι όμως προσπαθούμε να σκλαβώσουμε όλα όσα αγαπάμε, λες κι ο εγωισμός είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τη ζωή μας και το κόσμο μας σε ισορροπία

κάτι να σκεφτείς.....

Απλά κάποια πράγματα για διερεύνηση:

Ποιος είσαι στ' αλήθεια ,ξέρεις;

τι όνειρα κάνεις;

Έχεις ποτέ σκεφτεί : "πως είναι να ζει κανείς μαζί μου";

Τα χρόνια που πέρασαν τι σημάδια άφησαν στον χαρακτήρα σου;

Νιώθεις ότι πράττεις το σωστό ;

Υπάρχουν πλευρές του εαυτού σου που εύχεσαι να μη είχες παραμελήσει;

Εχεις βρει κάποιον να μοιραστείς τα συναισθήματά σου;

Πως πιστεύεις ότι πρέπει κάποιος να ζει; κι εσύ... ζεις έτσι;

Μέσα από πια μάτια βλέπεις τον εαυτό σου τα δικά σου ή των άλλων;

Λες πάντα την αλήθεια στον εαυτό σου?

Σκέφτεσαι και εξετάζεις μόνος σου τα πράγματα ; ή μήπως το κάνουν άλλοι για σένα;

η σημαντικη ερώτηση στις σχεσεις μας....

Προβλήματα όλοι αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας , ιδίως στις πιο στενές μας τις προσωπικές μας..Αναρωτιόμουνα λοιπόν τα προβλήματα που όλοι πάνω κάτω αντιμετωπίζουμε, προσπαθώντας να βρω μία αιτία κάτι χειροπιαστό που να μας βοηθάει στην αυτοκριτική μας και να μας λυτρώνει από τα γιατί και τα πως..Διαβάζοντας λοιπόν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην διδασκαλία του αρχαίου φιλόσοφου μας Σωκράτη βρήκα μια ερώτηση τελείως απλή μα και προκλητική , εύκολα κατανοητή , αν και δεν είναι και τόσο απλό να δει κανείς μέσα του για να την απαντήσει, αλλά που αναφέρεται και στα δύο μέρη....Και είναι η εξής:

Πως είναι το να ζει κάποιος μαζί μου? Μια ερώτηση άμεση, πολύ αδιάκριτη και αυθόρμητη που όμως θα μπορούσε να σώσει πιστεύω τις σχέσεις μας. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας και ας απαντήσουμε ειλικρινά "πως είναι να ζει κανείς μαζί μου". Ας σκεφτούμε λογικά, ρεαλιστικά και ειλικρινά! Μέσα από αυτήν την διαδικασία ίσως καταλάβουμε πολλά πράγματα για σχέσεις μας που πέρασαν και τελειώσαν ,και εμείς αναρωτιόμασταν τα γιατί και τα πως......ισως τώρα να μπορέσουμε να βρούμε την απάντηση στα γιατί μας....Και είναι μία διαδικασία που θα μας βοηθήσει στο μέλλον γιατί θα καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας με τη λογική και από τα μάτια των άλλων......

Ελπίζω να σας βοηθήσει κι εσας αυτή η ερώτηση όπως και εμένα για καλύτερες προσωπικές σχέσεις.

Μια φορά κι εναν καιρό.....

Από μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια και περισσότερο από όλα η αρχή το "μια φορά κι έναν καιρό" και το τέλος "κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" Έμαθα να ζω μέσα στα παραμύθια και κατάλαβα τη ζωή μέσα από αυτά...Πιστεύω ότι για κάθε στιγμή της ζωής μας υπάρχει κι ένα παραμύθι που την περιγράφει....Ακόμη και τώρα που μεγάλωσα πιστεύω σ' αυτά......

Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη πραγματικά, αν και είχα φίλους και πέρναγα όμορφα....όμως μόνο τώρα αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου....Πιστεύω ότι μόνο εάν δεν επιθυμείς κάτι δεν μπορείς να απογοητευτείς πια...., και μόνο τώρα απολαμβάνω κάθε λεπτό , κάτι που δεν το έκανα ποτέ πριν....Πρέπει να περάσεις ότι πρέπει να περάσεις....Είχα κι εγώ ένα κομμάτι του κόσμου αυτού....Μετανιώνω για πράγματα στη ζωή μου ..πράγματα που θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά ...αλλά από όλα έμαθα και κάτι .......έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους στο κάτω κάτω για να γίνω ότι είμαι σήμερα....

Οι αλήθειες αυτού του κόσμου που μέσα του ζούμε υπήρχαν αιώνες τώρα και πάντα θα υπάρχουν... και είναι από πάντα τόσο απλές και καθαρές έτσι όπως ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί από την Ανατολή, ακριβώς όπως η μία εποχή διαδέχεται την άλλη όπως μετά τη νύχτα ακολουθεί η μέρα....

Απλές λέξεις που τις γνωρίζουμε όλοι και που μας οδηγούν στην ευτυχία και γαλήνη της ψυχής μας....Λέξεις όπως ακεραιτότητα, ανεκτικότητα, δικαιοσύνη ...λέξεις που υπήρχαν απο την αρχή του χρόνου λέξεις ...όπως αγάπη , ειλικρίνεια,φροντίδα,.. λέξεις καθημερινές απλές ...μα τόσο μακρινές στο περιβάλλον της σημερινής κοινωνίας των αμέτρητων πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά....που μας μπερδεύουν ...μας σαστίζουν....ζούμε στον κοσμο των αμέτρητων επιλογών..χανόμαστε στο λαβύρινθο των πληροφοριών και .μπερδευόμαστε...και δεν μπορούμε να επιλέξουμε ένα δρόμο και να εστιάσουμε σε αυτόν γιατί ανοίγονται τόσοι πολλοί μπροστά μας...έχουμε πολλές επιλογές και χάνουμε στο τέλος το δρόμο μας......

ψάχνω το μπλέ του καθαρού ουρανού στα μάτια σου...
ψάχνω τις λέξεις να φτιάξω το δικό μας τραγούδι...λέξεις καινούργιες , λέξεις ξεχασμένες μα χιλιοειπωμένες ....
ψάχνω νήμα να πλέξω τη δική μας μοίρα...το δικό μας ξεχωριστό πανωφόρι να μας αγκαλιάζει και τους δύο να μη κρυώνουμε..
ψάχνω όρκους και ξόρκια σε βιβλία σκονισμένα απ την αρχή του κόσμου...να φτιάξω τον δικό μας κόσμο όλον απ την αρχή....
Ψάχνω μελωδίες αγγελικές, ήχους θείους ,να τυλίγουν τον ύπνο μας και τα όνειρα μας....
Ψάχνω τόσο καιρό.... τόσο καιρό...που σ έχασα... και τώρα ψάχνω Εσένα.....

εμεις....

Γεννιόμαστε ακατέργαστη πέτρα και με τον καιρό μας σμιλεύουν κατά όπως ξέρουν , θέλουν και μπορούν όσοι περνούν από την ζωή μας...
Κι εμείς περιπλανόμαστε στα κάστρα της ζωή μας...
Μας καλούν να μπούμε στα δωμάτια του πύργου κι ένα ένα να τα εξερευνήσουμε...για να βρούμε το ΚΛΕΙΔΙ!
να μπούμε στα σκοτεινά κελάρια μη ξέροντας τι μας περιμένει μα και στις σοφίτες....
Είναι τόσο πολύ μεγάλο το κάστρο που φορές φορές χανόμαστε περιπλανώμενοι απο δωμάτιο σε δωμάτιο .....
ξοδεύουμε τις ώρες μας τις μέρες μας ή τα χρόνια μας συντροφιά με δαίμονες ή άγγελους...που άλλοι θέλουν να μας κρατήσουν, σαγηνεύοντας μας σαν σειρήνες ,
....κι άλλοι μας διώχνουν πριν καν μπούμε στο δωμάτιο....
Υπάρχουν φορές που ξαναβρίσκουμε το δρόμο μας και συνεχίζουμε την περιπλάνηση ...
και άλλες φορές μένουμε μαρμαρωμένοι ! χαμένοι.,..μη ξέροντας ποιο δρόμο να τραβήξουμε....
ζητάμε να βρούμε την έξοδο γιατί η πολύχρονη αναζήτηση μας κούρασε... μα χωρίς το κλειδί δεν υπάρχει έξοδος .....
Το κλειδί που όλοι το ψάχνουν εναγωνίως αλλά μόνο λίγοι το βρίσκουν....το κλειδί που ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες και εκπληρώνει όνειρα και ευχές....Γι αυτό το κλειδί άλλωστε μπήκαμε στο κάστρο και παίξαμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού...τόσο ζωντανοι και χαμογελαστοί στην αρχή.....και τώρα........
τόσο κουρασμένοι.....ας ξαπλώσουμε λιγάκι και θα ψάξουμε πάλι σε λίγο...απλά... λίγο να ξεκουραστούμε...

Αποσπάσματα Ημερολογίου.....Λιγο παλαιό κ λίγο καινούργιο

Οταν δεν βρίσκω τίποτα όμορφο στη ζωή μου και ένα χέρι να πιαστώ μου δείχνεις την ομορφιά γύρω μου που είναι όλες οι απλές και καθημερινές στιγμές που περνάμε , πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γέμιζαν την ψυχή μου....Με έμαθες να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια και σε ευχαριστώ για αυτό....Μου γνωρίζεις πτυχές του εαυτού μου που μέχρι τώρα αγνοούσα και με οδηγείς χωρίς να το ξέρεις στην πραγματική ουσία του εγώ μου....μου δείχνεις τον δρόμο μέσα από απρόσμενα μονοπάτια και είσαι το φως στα μεγάλα σκοτάδια του μυαλού μου...μου δείχνεις την τελειότητα στο να μην υπάρχει τελειότητα....Προσέχεις την καρδιά μου με τρόπο που δεν γνωρίζεις και την κάνεις τόσο δυνατή και καθαρή ώστε να βαδίζει στο μονοπάτι της.... Είσαι ο φύλακας άγγελος μου στο δρόμο μου και όπου και να είμαι είσαι μαζί μου σαν καλοκαιρινό αεράκι ή σαν χειμωνιάτικη μπόρα.

Ενας δυνατός δεσμός από άλλους καιρούς , δύο παλιές ψυχές δεμένες στο τότε στο τώρα και στο μετά....Σ ευχαριστώ για τις ατέλειωτες συγκρούσεις μας γιατί έτσι καταλαβαίνω τον εαυτό μου καλύτερα και το τι πρέπει να αντιμετωπίσω μόνη μου μαζί μου, και να λύσω τις πληγές από το παρελθόν και να έρθω πιο κοντά σου όσο μακριά κι αν είμαι....

σκεψεις πανω στις σχεσεις μας.....

Βρίσκω αφορμή από ένα βιβλίο που μελέτησα πρόσφατα και που αναφέρεται στις σχέσεις της ζωής μας και στις ψευδαισθήσεις που τρέφουμε από αυτές. Είναι οδυνηρό και αξιοπρόσεκτο το πως όλοι μας αναζητούμε το ένα και μοναδικό άλλο πρόσωπο της ζωής μας, πλάθουμε μια εικόνα και περιμένουμε ο άλλος να εκπληρώσει τα δικά μας κενά και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας...να γιατρέψει τα δικά μας τραύματα, πληγές που ούτε κι εμείς γνωρίζαμε ότι είχαμε...περιμένουμε να γίνει ο πατέρας μας ή η μητέρα μας και να μας αποδέχεται όπως κι αν είμαστε.....

Είναι εκπληκτικό το πόσο πολύ οι άνθρωποι αναζητούμε αυτήν την ιδανική κατάσταση σε όλες μας τις σχέσεις...Την εικόνα ενός ζευγαριού χωρίς καθόλου συγκρούσεις, διαρκώς ερωτευμένου...μια εικόνα ειδυλλιακή τόσο ρομαντική.... Και όταν ο κύριος ή η κυρία Χ δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας τον κρίνουμε συνεχώς ότι δεν μας καταλαβαίνει ότι άλλαξε ,ότι πια δεν μας καταλαβαίνει και...η ιδανική εικόνα που πλάσαμε γι αυτόν γκρεμίζεται....και τότε εμείς τι κάνουμε....? ή μπλέκουμε σε άδικους καυγάδες κλεινόμαστε στον εαυτό μας ..όχι όμως για να αναλογιστούμε τι συμβαίνει με εμάς αλλά για να δούμε και να κρίνουμε γιατί ο άλλος είναι έτσι , γιατί άλλαξε...γιατί είναι απόμακρος.... σκεφτόμαστε δηλαδή τον άλλον!...κι εμείς , εμείς τι γίνεται με εμάς?...αντί να επικεντρωθούμε στο τι κάναμε εμείς...μήπως τα δικά μας μάτια άλλαξαν ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον...Μα όταν εκτοξεύουμε απειλές στον άλλον ένα δάχτυλο δείχνει αυτόν και τα υπόλοιπα εμάς....!!Οι συγκρούσεις που αναπόφευκτα συμβαίνουν στις σχέσεις μας είναι ένας δρόμος που θα πρέπει να οδηγεί σε περισσότερη αυτογνωσία δηλαδή να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας ενοχλεί πάνω μας , που συγκρουόμαστε μαζί του,με πια πλευρά του εαυτού μας δεν έχουμε ακόμη συμφιλιωθεί , τι μας πονάει και να γιατρέψουμε παλαιότερους πόνους μας μέσα από τις συγκρούσεις αυτές...Τις διαμάχες και τις αναταράξεις στις σχέσεις μας να τις καλοδεχόμαστε γιατί μέσα από αυτές μας δίνεται η δυνατότητα να γιατρευτούμε...Ομως εμείς μιλάμε για τον άλλον....Η ζωή μας φέρνει πάντα κατά μυστήριο τρόπο αυτό που ακριβώς χρειαζόμαστε..

.Η σχέση μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας γι αυτό αξίζει τον κόπο, τον πόνο και το βάσανο που μας προκαλεί! Και αξίζουν όλα αυτά γιατί όταν θα τα έχουμε ξεπεράσει δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι, αλλά θα αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι. Είναι αυταπάτη το να πιστεύουμε ότι μια σχέση θα μας λύσει τα προβλήματα μας, την ανία μας,την απουσία νοήματος απο την ζωή μας και θα γεμίσει τα κενά μας...Οταν επιλέγω ένα πρόσωπο με αυτά σκεπτόμενος θα καταλήξω να το μισήσω επειδή δεν μου προσφέρει αυτά που περίμενα....και μετά τι..? θα πω ότι είμαι άτυχος και θα ψάξω για ένα άλλο κι ενα αλλο...γκρινιάζοντας για το πεπρωμένο μου.Το θέμα δεν είναι να φτιάξω τη ζωή κάποιου άλλου ή να μου φτιάξει τη δική μου ζωή ένας άλλος....Να φτιάξω τη δική μου ζωή και να βρω κάποιον άλλον για να κάνουμε κάτι μαζί, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε να αναπτυχθούμε μαζί αλλά όχι να μου φτιάξει τη ζωή...Δεν είμαστε μισοί άνθρωποι ώστε να ψάχνουμε το άλλο μας μισό, είμαστε ολόκληροι ,(είμαι α-τομο = αυτό που δεν διαιρείται) και θέλουμε έναν άλλο ολοκληρωμένο άνθρωπο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει...

Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας, τα πόδια μας , τα χέρια μας το στήθος μας και τα αναγνωρίζουμε αλλά υπάρχουν και μέρη στο σώμα μας που χρειαζόμαστε καθρέφτη για να τα δούμε όπως το πρόσωπο μας ή τη πλάτη μας μέρη, που ποτέ δεν θα βλέπαμε, χωρίς τη βοήθεια ενός καθρέφτη.... Έτσι και στην προσωπικότητα μας υπάρχουν πτυχές κρυφές , μέρη που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε χωρίς τη βοήθεια ενός καθρέφτη....και ο μόνος καθρέφτης που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια αυτές τις κρυφές μορφές μας είναι τα μάτια του άλλου... Μέσα στα μάτια του άλλου βλέπω αυτά που δεν μπορούν τα δικά μου μάτια να διακρίνουν....και μάλιστα όπως ανάλογα με την ποιότητα του καθρέφτη βλέπω θολά ή περισσότερα καθαρά το είδωλο μου ,... έτσι ανάλογα την ποιότητα των σχέσεων μου τόσο πιο ακριβή η εικόνα του εαυτού μου.....αρκεί να έχω ανοιχτά τα μάτια μου να τη δω.....

Καθε φορά που η σχέση φτάνει σε σύγκρουση ας κάνουμε τη χάρη στον εαυτό μας να μην αναρωτιόμαστε αν είμαστε με λάθος άνθρωπο, αλλά να το βλέπουμε σαν ευκαιρία να γίνει ακόμη καλύτερη η σχέση μας, να μην βλέπουμε τον εαυτό μας σαν θύμα αλλά σαν προνομιούχο γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούμε με κρυφά εως εκείνη τη στιγμή κομμάτια του εαυτού μας και να λύσουμε τις διαφορές με τον εσωτερικό μας κόσμο..... ακόμη και με το παρελθόν μας.....γιατί πολλές διαφορές και συγκρούσεις στις σχέσεις μας στην ουσία δεν αφορούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά άλυτα δικά μας προβλήματα του παρελθόντος μας.... που ο άλλος τα φερνει στην επιφάνεια είναι εκείνος που μας δίνει την ευκαιρία και δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε ,να παλέψουμε με τους δαίμονες μας και να αφήσουμε μια και καλή πίσω το παρελθόν προχωρώντας πιο ολοκληρωμένοι στο μέλλον!.....

Όμως δεν μπορούμε να δούμε τα σημάδια να δούμε το νόημα σε όλα αυτά που γίνονται , και κολλάμε ταμπέλες στον άλλον , απογοητευόμαστε και αρχίζουμε πάλι από την αρχή να ψάχνουμε έναν άλλο κι εναν άλλο....και αν παρατηρήσουμε τις σχέσεις της μέχρι τώρα ζωής μας θα δούμε ότι όσο διαφορετικές κι αν τις θεωρούμε έχουν την ίδια ουσία και το ίδιο τέλος μόνο που κάθε φορά αλλάζει ο παρτενέρ....όσο διαφορετικές κι αν είναι είναι τόσο ίδιες γιατί κάθε μία ξυπνάει παλιές πληγές, πληγές που αν δεν τις γιατρέψουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έχουμε μία όμορφη αληθινή χωρίς ταμπέλες σχέση, χωρίς τα πρέπει και τους περιορισμούς χωρίς λογική αλλά με αγάπη πραγματική χωρίς ανάγκη να καλύπτουμε δικά μας κενά αλλά να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας.......Να μάθουμε λοιπόν να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε για να εμβαθύνουμε περισσότερο , για να συνδεθούμε ουσιαστικά όχι μόνο με τον σύντροφό μας άλλα για να συνδεθούμε και με την προσωπική μας αλήθεια.....

Ο εγωισμός του συντρόφου μου μας ενοχλεί?...Ναι με ενοχλεί όμως μην επικεντρώνομαι σε εκείνον αλλά σε μένα για να βρω το γιατί. Ίσως γιατί συγκρούεται με το δικό μου εγωιστικό κομμάτι που δεν θέλω να παραδεχτώ την ύπαρξη του ή με ενοχλεί γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να καλύψει τις ανάγκες του..?...Ας αφήσουμε πια τον άλλον να ναι όπως θέλει και μην προσπαθούμε να τον βάλουμε σε καλούπια και ας δούμε εμείς τι μπορούμε να μάθουμε από όλα αυτά που γίνονται μεταξύ μας....ας αφήσουμε χώρο στην επικοινωνία και όχι στα παράπονα γιατί ο δρόμος της επικοινωνίας είναι πιο συνετός και εποικοδομητικός απ το να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πόσο εγωιστής ή πόσο γενναιόδωρος είναι ο καθένας. Όταν κάτι με ενοχλεί στον άλλον αυτό το κάτι με ενοχλεί και στον εαυτό μου γιατί αν εγώ δεν βρίσκομαι σε σύγκρουση με αυτή τη πλευρά μου δεν με ενοχλεί που την έχει ο άλλος... και εκμεταλλεύομαι κάθε σύγκρουση για εξέλιξη και ολοκλήρωση..Δεν χρησιμοποιώ την ενέργεια μου να αλλάξω τον άλλον, αλλά για να παρατηρώ τι υπάρχει μέσα σε αυτό που ενοχλεί εμένα....

Όταν ερωτευόμαστε αυτό που ερωτευόμαστε είναι η αντανάκλαση του εξιδανικευμένου εαυτού μας πάνω στον άλλον κομμάτια δικά μας που τα βλέπουμε σε έναν άλλον και τα αγαπάμε , άρα....αγαπάμε τον εαυτό μας και συμφιλιωνόμαστε μαζί του,... αρχίζει να μας αρέσει....αλλά.... δεν έχουμε δει ακόμη το σύνολο.... διαβάζουμε το γράμμα όπως διάβασα κάπου και δεν μπαίνουμε στον κόπο να δούμε τον αποστολέα . Δεν είμαστε εμείς! είναι ένας άλλος ξεχωριστός κόσμος από τον δικό μας και δεν πρέπει να τον ενσωματώσουμε στο δικό μας απλά να βαδίσουμε μαζί και οι δύο μοιραζομενοι τις εμπειρίες μας και να αναπτυχθούμε μαζί..Οταν ερωτευόμαστε επίσης μπορεί να μας γοητεύσει η η διαφορετικότητα κάποιου, κομμάτια που έχει και λείπουν σε εμάς και νιώθουμε ότι μας συμπληρώνει κι όμως αυτό που μας ενώνει στην αρχή αυτό και στο τέλος μας χωρίζει και αναρωτιόμαστε γιατί ερωτεύτηκα αφου είμαστε τόσο διαφορετικοί?...Και απορρίπτουμε αυτά τα οποία αγαπήσαμε...ο λόγος ισως να ναι ότι αισθανόμαστε άβολα με τις λιγότερο αναπτυγμένες πλευρές μας και λειτουργούμε ανταγωνιστικά απέναντι στον άλλον....και αντί να προσπαθήσουμε να τις αναπτύξουμε λίγο περισσότερο πάνω μας έχοντας τη βοήθεια του συντρόφου μας τις πολεμούμε ....

Κλείνοντας να πω ότι πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είμαστε παράξενα πλάσματα. οι σκέψεις μας καθορίζουν τις πράξεις μας, που σημαίνει ότι η στάση μας απένατι στα πράγματα που ζούμε καθορίζει τα πάντα. Τα πράγματα που ο καθένας κάνει καθημερινά δεν είναι και τόσο διαφορετικά,αλλά έχουμε διαφορετική εξήγηση γι αυτά.....

(αποσπάσματα και δικες μου σκεψεις απο το βιβλιο ¨Να βλεπεις στον ερωτα με τα ματια ανοιχτά¨)