δυσκολες αποφάσεις ή έλλειψη φαντασίας?

Ερχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που κοιτώντας το μέλλον μας δεν το βλέπουμε.., κοιτώντας πίσω στο παρελθόν μας..πάει ...έχει πιά περάσει και δεν το φτάνουμε....και μας μένει το τώρα! και μόνο το τώρα ..αυτό δηλαδή που πάντα είχαμε και αυτό που πάντα θα έχουμε.

Αυτό που μας ανήκει και μπορούμε να διαχειριστούμε ...και είναι τόσο λυπηρό....αλλά και τόσο υγιές συνάμα...

Γυρίζουμε σε ένα τροχό σαν τους δείκτες ενός ρολογιού και καρφωμένοι μέσα του δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από αυτό που μας επιτρέπεται!!!..... Όλα στη ζωή μας εκτυλίσσονται σαν έργο από βιβλίο και εμείς σαν καλοί ή κακοί ηθοποιοί υποδυόμαστε το ρόλο μας κάθε στιγμή.... Μια σκηνή θεάτρου που πάνω της παίζονται ταυτόχρονα πολλές θεατρικές πράξεις,..άλλες καλοπαιγμένες, με μπρίο και φαντασία και άλλες .....

Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για την ανθρώπινη φύση, τους χαρακτήρες , βιβλία και συζητήσεις στο γιατί να είμαστε έτσι όπως είμαστε τι φταίει και τι όχι....

Και αναρωτιεμαι γιατι τόσος πολύς κόπος , φαιά ουσία και διατριβές πάνω στο θεμα ΑΝΘΡΩΠΟς και Προσωπικότητα του?....Γιατί να θέλουμε πάντα να εκλογικεύουμε καταστάσεις , γιατί να προσπαθούμε τόσο πολύ να μας καταλάβουμε???Είμαστε τόσο λοιπόν εγωκετρικοί??...Ασχολούμαστε με το εγώ μας τόσο πολύ που δεν μας απολαμβάνουμε , δεν χαιρόμαστε ότι υπάρχει δίπλα μας και μπαίνουμε σε καλούπια και σε κατατάξεις άνευ σημασίας για να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα...!!

Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα και εάν υπάρχει κάποιος σκοπός στην ύπαρξη μου, δεν ξέρω ο πρώτος άνθρωπος ΠΩΣ γεννήθηκε και γιατί ,...δεν ξέρω αν υπάρχει θεός και πως είναι..., δεν ξέρω αν υπάρχει σκοπός στο ότι κάνω, δεν ξέρω αν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος..δεν ξέρω το μόνο που γνωρίζω καλά είναι ότι αυτό που κυβερνάει όλη την ανθρώπινη φυλή είναι ο φόβος της έλλειψης και τίποτα άλλο!!!!! είμαστε εμποτισμένοι όλοι μας μέσα στο φόβο και διαμορφώνουμε την ζωή μας σύμφωνα με αυτόν, αλλος λιγότερο , άλλος περισσότερο...

τι να πω και τι να πιστέψω ...τι?...

τι να πιστέψω? τι...σε ένα κόσμο που πάει προς στον αφανισμό κάθε ανθρωπιάς, ζώντας μέσα στην αθλιότητα καταδικασμένος από εμάς τους ίδιους...και τι να πω στα παιδιά για αυτό τον κόσμο που χάνεται ..αν όχι έχει χαθεί... κάθε ομορφιά του για χάρη του κέρδους ?...σε τι να πιστέψω?? σε σωτήρες?..ποιοι σωτήρες?? που όλοι θέλουν να καρπωθούν την ζωτική μας ενέργεια και να τη μετατρέψουν σε κέρδος και σε ποιο θεό??...ο μόνος θεός που υπάρχει είναι το χρήμα!!

Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου για να ζήσω μεγαλώνοντας την επόμενη γενιά που θα με αντικαταστήσει όταν η ώρα έρθει...και όλα οσα τους λέω είναι ενάντια σε όσα μαθαίνουν στα σχολεία τους ...στα σχολεία που μόνο σκοπό έχουν την τυποποιημένη και ειδική γνώση προκειμένου να γίνουν υπάκουοι και φοβισμένοι εργάτες του αύριο...

Δεν θέλω έναν κόσμο γεμάτο φόβο για τα παιδιά μου...θέλω έναν κόσμο ανθρωπιάς , χαράς και δημιουργίας γιατί δεν γεννηθήκαμε για να κάνουμε βήματα πίσω αλλά για να προχωράμε μπροστά...θέλω τα παιδιά μου να κοιτάνε ψηλά στα αστέρια και στο σύμπαν και όχι να περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι... θέλω να μπορούν να κοιμούνται κάνοντας όνειρα και όχι να έχουν εφιάλτες ....Δεν ξέρω τι και αν θα καταφέρω η θα καταφέρεις κάτι αλλά θα βάλω τα δυνατά μου με όποιο τρόπο μπορώ για να ζήσουν τα παιδιά μου σε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο...έχοντας επίγνωση ότι μπορεί το κάθε ένα του να κάνει τη διαφορά....

Ισως κάποια στιγμή εύχομαι να μπορέσουμε να καταλάβουμε όλοι μας ότι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο μας και ότι δεν είναι ουτοπία το να θέλω και να ονειρεύομαι ένα καλύτερο κόσμο , έναν φιλικό και δίκαιο πλανήτη ....

Ισως αν δούμε λίγο πιο μακριά... στο ΕΜΕΙΣ και στο τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε όλοι μαζί αλλάζοντας την συμπεριφορά του ο κάθε ένας από εμάς , τη νοοτροπία και τη στάση του, με την οποία μας έχουν διαποτίσει και εκπαιδεύσει να δεχόμαστε σαν τη μόνη πραγματικότητα....( μέσω του φόβου ή της βίας)....τότε ίσως οι επόμενες γενεές να φτίαξουν έναν κόσμο όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι εξ αρχής...........

Πολλές φορές....

Πολλές φορές δεν έχω λόγια να δώσω μορφή σε ότι σκέφτομαι παρά μόνο με εικόνες...εικόνες....

Πολλές φορές θέλω να πετάξω στην αρχή του χρόνου μου,.... και να δω το κόσμο απο την αρχή με τα δικά μου μάτια ....έτσι όπως θα τα έβλεπα αν είχα γεννηθεί τώρα.... χωρίς κάποιον να γεμίζει τον δικό ΜΟΥ κόσμο με τις δικές του εικόνες ,τη δική του ζωή, τα δικά του βάρη ,τα δικά του μαθήματα...τις δικές του χαρές και στεναχώριες.... , απαλλαγμένη... .ελεύθερη .....να ξαναζήσω από την αρχή ...σαν παιδί ....χωρίς ίχνος λογικής ....

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η λογική μας δεν είναι δική μας ...αλλά η λογική άλλων που μας διαποτίζει και μας στερεί να γευτούμε τη δική μας τη ζωή....

Πολλές φορές η λογική είναι το όνομα του φόβου.. ενός φόβου δανεικού, !!... και σε συντροφεύει μέχρι το τέλος ή...ώσπου να βρεις τη δύναμη να του αντισταθείς και να τον εξορίσεις.....

Πολλές φορές θα θελα να έπεφτα σε έναν ατέλειωτο ύπνο .....και όταν ξυπνήσω να ήταν όλα αλλιώτικα... να ξανάφτιαχνα το κόσμο μου από την αρχή!!! με το δικό μου πηλό και τα δικά μου χρώματα....

Πολλές φορές ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτα....όπως και τώρα.....και βλέπω όνειρα....που όνειρα θα μείνουν ....γιατί τα όνειρα πάντα είναι πέρα από κάθε λογική και κάθε συναίσθημα..και ο χρόνος τελειώνει ....

....μα ζούμε........ σε έναν κόσμο που και τα όνειρα τείνει να εξαφανίσει....... και αυτό που να μένει στο τέλος να είναι μια λογική που να βασίζεται μόνο στον βουβό φόβο...

Πάντα προσπαθώ να ισορροπώ σαν ακροβάτης στο δικό μου?... σκοινί ...

διαδρομες....

Κάθε διαδρομή έχει τα δικά της αξιοθέατα.Οσο δύσκολη κι αν είναι πάντα υπάρχει ένα παγκάκι που σε περιμένει να ξεκουραστείς για να συνεχίσεις το δρόμο σου......

Ολα εναλλάσσονται στη ζωή ...τα καλά και τα κακά....το σκοτάδι και το φως....

Και για κάθε βάσανο που μας περιμένει έχουμε φυλάξει μέσα την δύναμη να το ξεπεράσουμε...φτάνει να την αναζητήσουμε .....

Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη κι ας φαίνεται στην αρχή έτσι.....

Ολα λειτουργούν με ισορροπία σαν ζυγαριά ακριβείας....

Ψάξε μέσα σου και θα βρεις το αντίδοτο στα δηλητήρια της ζωής σου...ολα μέσα σου υπάρχουν ...και τα καλά και τα κακά......

Ο καθένας μας έχει το δικό του μονοπάτι να ακολουθήσει στη ζωή .....Δεν είναι οι άλλοι υπεύθυνοι γι αυτόν, αν και μερικές φορές βάζουν το δαχτυλάκι τους..., όμως τον κύριο λόγο τον έχει ο ίδιος!!

Αν η ψυχή μας φόραγε πάντα τα καλά της;...και καλωσόριζε τα ροζ όνειρά της....;

Αν τόσες φορές παρασυρόμενοι από το τραγούδι των σειρήνων δεν είχαμε χάσει την πορεία μας;...

Αν...αν ..δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε ξένα όνειρα;...

Αν όλα αυτά που γυάλιζαν στον δρόμο και τα μαζεύαμε με τόση αγάπη,..ξέραμε από την αρχή ότι δεν ήταν αυτό που φαίνοταν;...

Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή ...να μπαίνει ο κάθε κατατρεγμένος και να βρίσκει καταφύγιο;..και να να απομυζά την δική μας ζεστασία;...πάντα τους ληστές τους περνάγαμε για κατατρεγμένους....

Αν φοράγαμε στολές παραλλαγής ώστε να μας προστατεύαμε και να πετυχαίναμε στα σίγουρα;....

Ομως όχι εμείς θα χαρίζαμε και το τελευταίο μας νόμισμα σε κάποιον επειδή.....επειδή μας άρεσε το χαμόγελό του......

ΑΧΧΧ...αυτές οι λάθος εκτιμήσεις μας.....η περίσσια γεναιοδωρία μας.....Αχ ..εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας , την ψυχή μας ...το σπίτι μας καταφύγιο για τον κάθε έναν περαστικό...σαν πανδοχείο γίναμε ......

Αν υψώναμε τον τοίχο μας ψηλότερα για να μας προστατεύσουμε...

αχ...αν ήταν όλα αλλιώς;.....

Μα τότε.... δεν θα είχαμε κερδίσει ένα παράθυρο στον κόσμο της ψυχής μας, δεν θα μαθαίναμε την σοφία της ζωής ,...δεν θα είχαμε γεμίσει την ψυχή μας με όλα τα υπέροχα συναισθήματα, εμπειρίες...δημιουργικότητα...και αυτογνωσία......!!!

Ολοι μας κάνουμε λάθη και μάλιστα οσο πιο έξυπνος είσαι τόσο περισσότερα λάθη κάνεις.....

Οι ύπουλοι και πονηροί τα καταφέρνουν καλύτερα και κρύβονται σαν αγρίμια καραδοκώντας το θήραμα τους...

Υπάρχουν τόσοι πολλοί που περπατούν σε γυάλινες ψυχές με άρβυλα....

όμως μην παραδόσεις τα όνειρα σου,..μην τα προδώσεις ...στην επόμενη στροφή το τοπίο θα αλλάξει...και όσο περισσότερο θα πέφτεις...θα βλέπεις πιο εύκολα τις παγίδες και θα σηκώνεσαι πιο ανάλαφρος....θα μπορείς να διακρίνεις ευκολότερα το μονοπάτι σου και να μην το χάνεις από τα μάτια σου...δεν θα χάνεσαι ..δεν θα βρίσκεσαι σε δίλημα αλλα ίσα ισα ο δρόμος σου θα ναι πιο ξεκάθαρος σε κάθε βήμα που θα κάνεις......!

Αν και κάποιες φορές εκεί που ανοίγεται μια πόρτα μπροστά σου ...ξαφνικά υψώνεται ένα τείχος... δεν υψώνεται για να μας αποθαρρύνει. ..ισα ισα είναι για να μας δείξει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο..και σκαρφαλώνουμε περνάμε......

Δίνε αγάπη και συμπόνοια στους συνοδοιπόρους σου αλλά μην ξεχνάς να περιφρουρείς το μονοπάτι σου από τα ζιζάνια και τα αρπακτικά που θα έρθουν.... κοίτα μέσα σου εκεί υπάρχει όλη η σοφία και οι λύσεις σε όλες σου τις απορίες ...τους φόβους...

Οσο για τον έρωτα τι να πω...είναι τα κέρινα φτερά της ψυχής μας...Αξίζει όμως κι ας λιώσουν..έχεις πετάξει τόσο ψηλά με αυτά τα φτερά σε τέτοια ύψη..έστω και για λίγο...Τον έρωτα τον έπλασε ο θεός για να μας κάνει ένα δώρο......

Παντοδύναμα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι...τόσο εύθραυστοι επιφανειακά αλλά τόσο παντοδύναμοι συνάμα....ικανοί για τα μεγαλύτερα μεγαλεία ..αλλά και για τις μεγαλύτερες καταστροφές......

(σκέψεις πάνω σε γραφούμενα αλλων και δικά μου εξάλλου όλα έχουν γραφεί και ειπωθεί με η μελωδία αλλάζει κάθε φορά)

Μερικά πράγματα........

1.Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να πεις στους φίλους σου άλλα που δεν μπορείς να πεις και πράγματα που ούτε στον εαυτό σου δεν τολμάς να ομολογήσεις.....

2.Σκοτώσαμε τους θεούς που οι ίδιοι δημιουργήσαμε , αγιοποιήσαμε μετά τις διάφορες διάνοιες ,καλλιτέχνες και δασκάλους του κόσμου μας και στις μέρες μας θεοποιήσαμε "το χρήμα" και άγιος αυτού η "σάρκα"...

3.Μεταμφιέζουμε την αδυναμία μας σε νόμους , ηθικές διδαχές, ζούμε μέσα στο φόβο ανήμποροι .

4. αν απαλλαγούμε από το φόβο θα απαλλαγούμε από ότι μας βαραίνει και θα είμαστε κύριοι της μοίρας μας

5.δεν υπάρχει το χθες δεν υπάρχει το αύριο

6. η απληστία του χρόνου είναι αιώνια.ο χρόνος πάντα θα υπάρχει εμείς όχι

7. κανείς δεν μπορεί να σου πει το πως θα ζήσεις , πρέπει το σχέδιο να το σχεδιάσεις εσύ .Εύχομαι να σαι καλός ζωγράφος...

8.Τι θα γινόταν αν παθαίναμε αμνησία και ξεχνάγαμε την ηλικία μας? θα ήμασταν πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για κάποια πραγματα?

9.το καθήκον και η αφοσιώση είναι κουρτίνες που κρυβόμαστε πίσω τους.

10. η αγάπη του εαυτού μας είναι το υπέρτατο καθήκον μας

11.Μόνο αν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε και να ζήσουμε με την μοναχικότητα μας θα μπορέσουμε να σχετιστούμε πλήρως με κάποιον αλλον.Αν δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε έναν γάμο τότε ο γάμος αυτός είναι καταδικασμένος.

12.για να ζεις ομορφα μετέτρεψε το "ηταν να γινει έτσι" σε " έτσι το θέλησα"

13. Ειναι μεγάλο βάρος να μοιράζεσαι τα βάσανα σου με κάποιον άλλον.υπάρχει ανταπόδωση.

14.η μοναδική πραγματική αλήθεια είναι εκείνη που ανακαλύπτουμε μόνοι μας

αυτα είπαν και λέω............

ΠΆΕΙ ΚΑΙΡΌΣ...

Ανάλωνα τόσα χρόνια τον πολύτιμο χρόνο μου σε ανούσια πράγματα σε σκέψεις και ασημαντότητες ώσπου πια οι λεωφόροι του μυαλού που ήταν φτιαγμένες για μεγαλειώδη πράγματα να κλείσουν σχεδόν από τα σκουπίδια και να έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση ότι κάποτε έκανα μεγάλες σκέψεις...και το πρόβλημα δεν είναι ότι στεναχωριέμαι και δυσφορώ αλλά το ότι ανακαλύπτω ότι δυσφορώ για λάθος λόγους....ακόμη και τώρα..!Ο Χρόνος με παραμονεύει σαν κυνηγός , θέλει να με ξεγελάσει και κρύβομαι ,όλο κρύβομαι...

Το να μαι δυστυχισμένος και να το ξέρω είναι ένα πράγμα ,αλλά απογοητεύομαι γιατί συνήθως είμαι δυστυχής για λάθος λόγους...παραβλέπω την ουσία των πραγμάτων ηθελημένα...

Βλέπω ότι η ζωή μας είναι ένα διαγώνισμα χωρίς σωστες και λάθος απαντήσεις....Ο σκοπός μπορεί να είναι σωστός όμως πολλές φορες ο χορός μας είναι λάθος.....Μεσα από το χορό όμως μαθαίνεις τη ζωή και αν είσαι καλός μαθητής μαθαίνεις να χορεύεις σαν μπαλαρίνα και μέσα στο χρόνο, αφήνεις και το δικό σου αποτύπωμα με τις δικές σου δημιουργίες....

Γιατί πως μπορείς να δημιουργήσεις να δώσεις να αφήσεις στον κόσμο την δική σου σφραγίδα αν δεν είσαι ο ίδιος δημιουργός...?...

Μην επιτρέψεις η ζωή σου να είναι ένα ατύχημα και μόνο....αλλά κάνε την να αξίζει....γίνε δημιουργός...γιατί ο χρόνος είναι αμετάκλητος...η ζωή τελειώνει ...όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ύπαρξη μας είναι χωρίς νόημα και σκοπό δίχως αξία....

Ακόμη κι η σκέψη της αυτοκτονίας που ίσως περνά απο το μυαλό είναι μία παρηγοριά για ζουν και να λένε ότι είναι δική τους επιλογή αυτή η ζωή κι όχι ατύχημα......

Εμεις επινοούμε ότι σκεφτόμαστε κάθε στιγμή και αυτό και ζούμε....και ότι επινοούμε μπορούμε να το καταστρέψουμε και να το αντικαταστήσουμε με κάτι που μας ταιριάζει καλύτερα με κάτι που είναι ο εαυτός μας ....η αυθεντικότητα μας!

Είναι τόσο ανιαρό να ζεις με ασφάλεια και όχι μόνο ανιαρό αλλά και πολύ επικίνδυνο....

επικίνδυνο και ψυχοφθόρο γιατί πάντα ζεις με το φόβο ότι θα το χάσεις και....εξαντλήσαι στην προσπάθεια να διατηρήσεις την ασφάλεια σου τόσο πολύ....που κάποια στιγμή χάνεις τα πάντα δηλαδή ΕΣΕΝΑ...

Τι ευδαιμονία να εξερευνάς τους λαβύρινθους του μυαλού σου , τη ψυχή σου απαλλαγμένος από πρότυπα , από πρέπει .....και να βρίσκεις εσενα την ίδια σου την ουσία ....το νόημα σου, την ψυχή σου ,

Ερευνα πάντα απροσδόκητη, ευχάριστη, ή τρομακτική, κάποια μονοπάτια γνωστά και άλλα ξένα άλλα γεμάτα αγκάθια και απροσπέλαστα κι άλλα στρωμένα με γνωστά χρώματα κι αρώματα .....

Και πάντα παίρνεις όση αλήθεια μπορείς να αντέξεις!!!!

Ο Μόνος εχθρός μου.....

Η ζωή τόσο σύντομη σαν τη ζωή μιας πεταλούδας..... κι ο χρόνος που περνάει ο Μοναδικός μας εχθρός , ποτέ μα ποτέ κανένας άλλος.

Είναι ο μόνος υπεύθυνος για τα βάσανα μας τις ανησυχίες μας, τα πρέπει και τα θέλω μας....Στέκεται αδυσώπητος και μας τυλίγει .... μας κάνει να τον ξεχνάμε και να ελπίζουμε ,...να τον θεωρούμε γιατρειά και βάλσαμο και να λέμε ότι ότι το αύριο θα ναι πιο όμορφο ,..θα ναι καλύτερο....θα ..θα...θα...και ελπίζουμε ή παρακαλάμε πολλές φορές να περάσει το σήμερα και να έρθει ένα αύριο....

Πόση ζωή έχω χάσει έτσι....γιατί δεν κοίταζα γύρω μου ή καλύτερα γιατί κοίταγα και δεν έβλεπα.....γιατί?....Πέρασε τόσος καιρός για να καταλάβω......τον πραγματικό μου φταίχτη, φταίχτη των όλων. Ζούσα και ζω τη ζωή μου σαν αθάνατη.......όμως... το τικ..τακ..τικ..τακ... του ρολογιού πέρασε ύπουλα μέσα στο είναι μου.... τρύπωσε στο πιο κρυφό μέρος του μυαλού μου... και κρύφτηκε εκεί ....ώσπου κάποια στιγμή να μου αποκαλυφθεί και να κοιτάξω το χρόνο κατάματα ανήμπορη να αντιδράσω, να διορθώσω, να φτιάξω ή να γκρεμίσω,να αρχίσω ή να τελειώσω.....να μην ξέρω από που να αρχίσω....

Για αυτό και πια.....

Δεν βάζω τον εαυτό μου στη θέση κανενός και δεν υποθέτω γιατί με κανέναν άλλον δεν έχω το ίδιο σκεπτικό ή τις ίδιες εμπειρίες τα ίδια θέλω και μπορώ τα ίδια όνειρα το ίδιο παρελθόν....Ολα είναι θέμα αλλαγής νοητικού πλαισίου....

Υπάρχουν στιγμές που με γεμίζουν σκέψεις απόγνωσης αν και αγαπώ τη ζωή ,και αμφιβολίας, σκέψεις φυγής σαν να είμαι αιχμάλωτος και μετράω τις μέρες της ποινής μου , σκέψεις ότι έχω χάσει τον εαυτό μου , το σκοπό μου...το λόγο της ύπαρξης μου...έχω χάσει από τη ματιά μου τη σπίθα , τη ζωντάνια, με απασχολεί πολύ το ότι μεγαλώνω...και το κουβάρι του δικού μου χρόνου τελειώνει...κι εγώ έχω τόσα πράγματα ακόμη να κάνω.....δεν είναι ότι φοβάμαι το θάνατο αλλά φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να εκπληρώσω όλα μου τα όνειρα.....Αισθάνομαι πολλές φορές ότι χαράμισα τη ζωή μου υπακούοντας σε άλλους και όχι σε μένα...ότι η ζωή με ζούσε και όχι ότι τη ζούσα....

Ανέβηκα στην μια κορυφή.....αλλά από την κορυφή αυτή το μόνο που μπορώ να δω είναι το τοπίο της ζωής μου και το τι απλώνεται μπροστά μου.....Στα 40 σου νιώθεις κάποια πράγματα για τη ζωή διαφορετικά , που δεν τα γνωρίζεις στα 20 ή 25 σου....

Η απόγνωση............ του να γνωρίζεις είναι τρομαχτική, τρομαχτική και η αλήθεια γι αυτό πρέπει να παίρνεις την δόση που αντέχεις κάθε φορά....

Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον στην πραγματικότητα...ο ίδιος είναι που πρέπει να βρει το θάρρος και τη δύναμη να βοηθήσει τον εαυτό του να βρει την πορεία του ή να σπάσει τα δεσμά του...να είναι πρόθυμος να αναλάβει τον εαυτό του...να απομακρυνθεί από αυτόν για τον πλησιάσει και να τον αγαπήσει περισσότερο....να γίνει τυφλός για να μπορέσει να ξαναδεί ..Πολλά πράγματα που στο φώς της μέρας φαίνονται ακίνδυνα ..όμως το βράδυ σαν φαντάσματα μας κυνηγούν και γεμίζουν την ψυχή μας με τρόμο...!!!

Καθήκον μας είναι τι..?..να αποδεχτούμε τον εαυτό μας

και όχι να βρίσκουμε τρόπους για να γινόμαστε αρεστοί σε αυτούς που μας μαγνητίζουν να γίνουμε ανεξάρτητοι απο τις γνώμες των άλλων όσο σημαντικούς κι αν τους θεωρούμε...

φτάνεις ίσως ...στα 40 σου ή στα 50 σου ή ποτέ..?...για να το καταλάβεις αυτό ....να μην υποτάσσεσαι σε κανένα περαν του εαυτού σου.....και να γίνεις αυτός που είσαι στ αλήθεια ΕΣΥ!