κάπου... κάπου....

Κάπου κάπου σε θυμάμαι ...μία αμυδρή και θολή εικόνα πια η μορφή σου μέσα στο μυαλό μου...σαν τοπίο στην ομίχλη.....Εχω τόσα να σκεφτώ έχω τόσα να κάνω που δεν έχω χρόνο για σένα πια...ξεθώριασε η μορφή σου μέσα στην καθημερινότητα και μόνο κάπου κάπου σε θυμάμαι...

Ολα γύρω αλλάζουν βιαστικά .....χωρίς έλεος με προσπερνά η ζωή και ισα που προλαβαίνω να ρίξω μία κλεφτή ματιά πριν χαθεί από τα μάτια μου οριστικά...και εγώ έχω τόσα πολλά να κάνω τόσα να σκεφτώ δεν έχω πια τον χρόνο να αναπολώ στιγμές που πέρασαν δεν έχω πια τον χρόνο να σκέφτομαι ούτε το αύριο ...είναι πολύ μακρινό και είναι τόσα που περιμένουν να γίνουν....κι εσύ δεν μου κρατάς κακία ..έτσι? ...ξέρεις ότι υπάρχουν πολλά στραβά που πρέπει να διορθώσω πολλές ατέλειες ,πολλά μυστικά να ανακαλύψω και πολλά λάθη να διορθώσω...Οταν έρθει το τέλος του χρόνου θα βρεθούμε πάλι και θα ξεκινήσουμε απο΄την αρχή το ταξίδι μαζί...και δεν θα αφήσει ο ένας τον άλλον πίσω αυτή τη φορά θα ταξιδεύουμε και θα δημιουργούμε μαζί πλάι-πλάι, χέρι- χέρι ...όμως την άλλη φορά ...τώρα πρέπει να βιαστώ πάλι πρέπει να ξεκινήσω για αλλού ....έχω τόσα πράγματα να κάνω έχω τόσα στραβά να φτιάξω...θα σε περιμένω στο τέλος του χρόνου... στο υπόσχομαι!! ότι θα μαι εκεί όταν τελειώσει ο χρόνος....σ αγαπώ πολύ ξέρω ότι θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να προσέχεις το χαμόγελο και το δάκρυ σου .θα δεις.. ότι όλα θα πάνε μια χαρά θα τον ξαναφτιάξουμε τον κόσμο από την αρχή...

Αγάπη ?...

Μεταμόρφωση,... Δώρο,...Αναγέννηση,...Αλληλεγγύη,... Συντροφικότητα,...Αναζήτηση,...Μεγαλείο,... Συνύπαρξη...συγχώρεση...

λέξεις σκόρπιες στο χαρτί για να μας θυμίζουν κάτι κάτι...που υπήρχε κάποτε.....μια φορά κι έναν καιρό... διάχυτο στον αέρα, που μας δρόσιζε σαν θαλασσινό αεράκι ή μας ζέσταινε τις κρύες νύχτες της μοναξιάς μας...Τι να ναι αυτό?.....

Ενα αίνιγμα θα ναι το σημερινό γραφούμενο, μπας και θυμηθώ... θυμηθείς,...θυμηθούν....

λέξεις καθημερινού λεξιλογίου ναι!! μα συναισθήματα ξεχασμένα τώρα πια από όλους μας...που όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας και μας πονάνε.....

γιατί ενώ τα έχουμε παραμερίσει ,ξεχάσει ,παραμορφώσει,τα έχουμε εξιδανικεύσει τόσο πολύ πια ,...ώστε να μην μπορούμε να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε..να τα κάνουμε καθημερινότητα αλλά να τα γευόμαστε μέσα από γραπτά.... διηγήσεις άλλων...να τα ακούμε σαν ιστορίες από άλλους κόσμους..ουτοπικούς..όπως τις ιστορίες με τους δράκους και τα ξωτικά.....μας πονάνε όμως γιατί είναι στη φύση μας γιατί έτσι γεννηθήκαμε....

γεννηθήκαμε να αγαπάμε, η Αγάπη είναι στη φύση μας...

κι όμως προσπαθούμε να σκλαβώσουμε όλα όσα αγαπάμε, λες κι ο εγωισμός είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τη ζωή μας και το κόσμο μας σε ισορροπία