Βρίσκω αφορμή από ένα βιβλίο που μελέτησα πρόσφατα και που αναφέρεται στις σχέσεις της ζωής μας και στις ψευδαισθήσεις που τρέφουμε από αυτές. Είναι οδυνηρό και αξιοπρόσεκτο το πως όλοι μας αναζητούμε το ένα και μοναδικό άλλο πρόσωπο της ζωής μας, πλάθουμε μια εικόνα και περιμένουμε ο άλλος να εκπληρώσει τα δικά μας κενά και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας...να γιατρέψει τα δικά μας τραύματα, πληγές που ούτε κι εμείς γνωρίζαμε ότι είχαμε...περιμένουμε να γίνει ο πατέρας μας ή η μητέρα μας και να μας αποδέχεται όπως κι αν είμαστε.....
Είναι εκπληκτικό το πόσο πολύ οι άνθρωποι αναζητούμε αυτήν την ιδανική κατάσταση σε όλες μας τις σχέσεις...Την εικόνα ενός ζευγαριού χωρίς καθόλου συγκρούσεις, διαρκώς ερωτευμένου...μια εικόνα ειδυλλιακή τόσο ρομαντική.... Και όταν ο κύριος ή η κυρία Χ δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας τον κρίνουμε συνεχώς ότι δεν μας καταλαβαίνει ότι άλλαξε ,ότι πια δεν μας καταλαβαίνει και...η ιδανική εικόνα που πλάσαμε γι αυτόν γκρεμίζεται....και τότε εμείς τι κάνουμε....? ή μπλέκουμε σε άδικους καυγάδες κλεινόμαστε στον εαυτό μας ..όχι όμως για να αναλογιστούμε τι συμβαίνει με εμάς αλλά για να δούμε και να κρίνουμε γιατί ο άλλος είναι έτσι , γιατί άλλαξε...γιατί είναι απόμακρος.... σκεφτόμαστε δηλαδή τον άλλον!...κι εμείς , εμείς τι γίνεται με εμάς?...αντί να επικεντρωθούμε στο τι κάναμε εμείς...μήπως τα δικά μας μάτια άλλαξαν ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον...Μα όταν εκτοξεύουμε απειλές στον άλλον ένα δάχτυλο δείχνει αυτόν και τα υπόλοιπα εμάς....!!Οι συγκρούσεις που αναπόφευκτα συμβαίνουν στις σχέσεις μας είναι ένας δρόμος που θα πρέπει να οδηγεί σε περισσότερη αυτογνωσία δηλαδή να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας ενοχλεί πάνω μας , που συγκρουόμαστε μαζί του,με πια πλευρά του εαυτού μας δεν έχουμε ακόμη συμφιλιωθεί , τι μας πονάει και να γιατρέψουμε παλαιότερους πόνους μας μέσα από τις συγκρούσεις αυτές...Τις διαμάχες και τις αναταράξεις στις σχέσεις μας να τις καλοδεχόμαστε γιατί μέσα από αυτές μας δίνεται η δυνατότητα να γιατρευτούμε...Ομως εμείς μιλάμε για τον άλλον....Η ζωή μας φέρνει πάντα κατά μυστήριο τρόπο αυτό που ακριβώς χρειαζόμαστε..
.Η σχέση μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας γι αυτό αξίζει τον κόπο, τον πόνο και το βάσανο που μας προκαλεί! Και αξίζουν όλα αυτά γιατί όταν θα τα έχουμε ξεπεράσει δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι, αλλά θα αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι. Είναι αυταπάτη το να πιστεύουμε ότι μια σχέση θα μας λύσει τα προβλήματα μας, την ανία μας,την απουσία νοήματος απο την ζωή μας και θα γεμίσει τα κενά μας...Οταν επιλέγω ένα πρόσωπο με αυτά σκεπτόμενος θα καταλήξω να το μισήσω επειδή δεν μου προσφέρει αυτά που περίμενα....και μετά τι..? θα πω ότι είμαι άτυχος και θα ψάξω για ένα άλλο κι ενα αλλο...γκρινιάζοντας για το πεπρωμένο μου.Το θέμα δεν είναι να φτιάξω τη ζωή κάποιου άλλου ή να μου φτιάξει τη δική μου ζωή ένας άλλος....Να φτιάξω τη δική μου ζωή και να βρω κάποιον άλλον για να κάνουμε κάτι μαζί, να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε να αναπτυχθούμε μαζί αλλά όχι να μου φτιάξει τη ζωή...Δεν είμαστε μισοί άνθρωποι ώστε να ψάχνουμε το άλλο μας μισό, είμαστε ολόκληροι ,(είμαι α-τομο = αυτό που δεν διαιρείται) και θέλουμε έναν άλλο ολοκληρωμένο άνθρωπο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει...
Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας, τα πόδια μας , τα χέρια μας το στήθος μας και τα αναγνωρίζουμε αλλά υπάρχουν και μέρη στο σώμα μας που χρειαζόμαστε καθρέφτη για να τα δούμε όπως το πρόσωπο μας ή τη πλάτη μας μέρη, που ποτέ δεν θα βλέπαμε, χωρίς τη βοήθεια ενός καθρέφτη.... Έτσι και στην προσωπικότητα μας υπάρχουν πτυχές κρυφές , μέρη που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε χωρίς τη βοήθεια ενός καθρέφτη....και ο μόνος καθρέφτης που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια αυτές τις κρυφές μορφές μας είναι τα μάτια του άλλου... Μέσα στα μάτια του άλλου βλέπω αυτά που δεν μπορούν τα δικά μου μάτια να διακρίνουν....και μάλιστα όπως ανάλογα με την ποιότητα του καθρέφτη βλέπω θολά ή περισσότερα καθαρά το είδωλο μου ,... έτσι ανάλογα την ποιότητα των σχέσεων μου τόσο πιο ακριβή η εικόνα του εαυτού μου.....αρκεί να έχω ανοιχτά τα μάτια μου να τη δω.....
Καθε φορά που η σχέση φτάνει σε σύγκρουση ας κάνουμε τη χάρη στον εαυτό μας να μην αναρωτιόμαστε αν είμαστε με λάθος άνθρωπο, αλλά να το βλέπουμε σαν ευκαιρία να γίνει ακόμη καλύτερη η σχέση μας, να μην βλέπουμε τον εαυτό μας σαν θύμα αλλά σαν προνομιούχο γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούμε με κρυφά εως εκείνη τη στιγμή κομμάτια του εαυτού μας και να λύσουμε τις διαφορές με τον εσωτερικό μας κόσμο..... ακόμη και με το παρελθόν μας.....γιατί πολλές διαφορές και συγκρούσεις στις σχέσεις μας στην ουσία δεν αφορούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά άλυτα δικά μας προβλήματα του παρελθόντος μας.... που ο άλλος τα φερνει στην επιφάνεια είναι εκείνος που μας δίνει την ευκαιρία και δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε ,να παλέψουμε με τους δαίμονες μας και να αφήσουμε μια και καλή πίσω το παρελθόν προχωρώντας πιο ολοκληρωμένοι στο μέλλον!.....
Όμως δεν μπορούμε να δούμε τα σημάδια να δούμε το νόημα σε όλα αυτά που γίνονται , και κολλάμε ταμπέλες στον άλλον , απογοητευόμαστε και αρχίζουμε πάλι από την αρχή να ψάχνουμε έναν άλλο κι εναν άλλο....και αν παρατηρήσουμε τις σχέσεις της μέχρι τώρα ζωής μας θα δούμε ότι όσο διαφορετικές κι αν τις θεωρούμε έχουν την ίδια ουσία και το ίδιο τέλος μόνο που κάθε φορά αλλάζει ο παρτενέρ....όσο διαφορετικές κι αν είναι είναι τόσο ίδιες γιατί κάθε μία ξυπνάει παλιές πληγές, πληγές που αν δεν τις γιατρέψουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έχουμε μία όμορφη αληθινή χωρίς ταμπέλες σχέση, χωρίς τα πρέπει και τους περιορισμούς χωρίς λογική αλλά με αγάπη πραγματική χωρίς ανάγκη να καλύπτουμε δικά μας κενά αλλά να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας.......Να μάθουμε λοιπόν να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε για να εμβαθύνουμε περισσότερο , για να συνδεθούμε ουσιαστικά όχι μόνο με τον σύντροφό μας άλλα για να συνδεθούμε και με την προσωπική μας αλήθεια.....
Ο εγωισμός του συντρόφου μου μας ενοχλεί?...Ναι με ενοχλεί όμως μην επικεντρώνομαι σε εκείνον αλλά σε μένα για να βρω το γιατί. Ίσως γιατί συγκρούεται με το δικό μου εγωιστικό κομμάτι που δεν θέλω να παραδεχτώ την ύπαρξη του ή με ενοχλεί γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να καλύψει τις ανάγκες του..?...Ας αφήσουμε πια τον άλλον να ναι όπως θέλει και μην προσπαθούμε να τον βάλουμε σε καλούπια και ας δούμε εμείς τι μπορούμε να μάθουμε από όλα αυτά που γίνονται μεταξύ μας....ας αφήσουμε χώρο στην επικοινωνία και όχι στα παράπονα γιατί ο δρόμος της επικοινωνίας είναι πιο συνετός και εποικοδομητικός απ το να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πόσο εγωιστής ή πόσο γενναιόδωρος είναι ο καθένας. Όταν κάτι με ενοχλεί στον άλλον αυτό το κάτι με ενοχλεί και στον εαυτό μου γιατί αν εγώ δεν βρίσκομαι σε σύγκρουση με αυτή τη πλευρά μου δεν με ενοχλεί που την έχει ο άλλος... και εκμεταλλεύομαι κάθε σύγκρουση για εξέλιξη και ολοκλήρωση..Δεν χρησιμοποιώ την ενέργεια μου να αλλάξω τον άλλον, αλλά για να παρατηρώ τι υπάρχει μέσα σε αυτό που ενοχλεί εμένα....
Όταν ερωτευόμαστε αυτό που ερωτευόμαστε είναι η αντανάκλαση του εξιδανικευμένου εαυτού μας πάνω στον άλλον κομμάτια δικά μας που τα βλέπουμε σε έναν άλλον και τα αγαπάμε , άρα....αγαπάμε τον εαυτό μας και συμφιλιωνόμαστε μαζί του,... αρχίζει να μας αρέσει....αλλά.... δεν έχουμε δει ακόμη το σύνολο.... διαβάζουμε το γράμμα όπως διάβασα κάπου και δεν μπαίνουμε στον κόπο να δούμε τον αποστολέα . Δεν είμαστε εμείς! είναι ένας άλλος ξεχωριστός κόσμος από τον δικό μας και δεν πρέπει να τον ενσωματώσουμε στο δικό μας απλά να βαδίσουμε μαζί και οι δύο μοιραζομενοι τις εμπειρίες μας και να αναπτυχθούμε μαζί..Οταν ερωτευόμαστε επίσης μπορεί να μας γοητεύσει η η διαφορετικότητα κάποιου, κομμάτια που έχει και λείπουν σε εμάς και νιώθουμε ότι μας συμπληρώνει κι όμως αυτό που μας ενώνει στην αρχή αυτό και στο τέλος μας χωρίζει και αναρωτιόμαστε γιατί ερωτεύτηκα αφου είμαστε τόσο διαφορετικοί?...Και απορρίπτουμε αυτά τα οποία αγαπήσαμε...ο λόγος ισως να ναι ότι αισθανόμαστε άβολα με τις λιγότερο αναπτυγμένες πλευρές μας και λειτουργούμε ανταγωνιστικά απέναντι στον άλλον....και αντί να προσπαθήσουμε να τις αναπτύξουμε λίγο περισσότερο πάνω μας έχοντας τη βοήθεια του συντρόφου μας τις πολεμούμε ....
Κλείνοντας να πω ότι πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είμαστε παράξενα πλάσματα. οι σκέψεις μας καθορίζουν τις πράξεις μας, που σημαίνει ότι η στάση μας απένατι στα πράγματα που ζούμε καθορίζει τα πάντα. Τα πράγματα που ο καθένας κάνει καθημερινά δεν είναι και τόσο διαφορετικά,αλλά έχουμε διαφορετική εξήγηση γι αυτά.....
(αποσπάσματα και δικες μου σκεψεις απο το βιβλιο ¨Να βλεπεις στον ερωτα με τα ματια ανοιχτά¨)
